Zaawansowane napędy magnetyczne wehikułów latających
(Dwujęzycznie, po angielsku
i polsku )
Uaktualizowano:
7 października 2013
Kliknij "X" lub "No" na np. planszy rzekomych błędów, lub na reklamie, jeśli te usiłują przeszkodzić w oglądnięciu tej strony.
Oto
wykaz wszystkich stron które powinny być
dostepne pod niniejszym adresem (tj. na
tym serwerze), w zestawieniu językowym -
w 8 językach. Jest on częściej aktualizowanym
powtórzeniem stron zestawionych też w "Menu 1".
Wybierz poniżej interesującą Cię stronę
manipulując suwakami, potem kliknij na nią
aby ją uruchomić:
(Ten sam wykaz daje się też wyświetlić
z "Menu 1" poprzez kliknięcie tam na
"Menu 2".)
Oto
wykaz adresów wszystkich totaliztycznych
witryn działających w dniu aktualizacji
tej strony. Pod każdym z owych adresów
powinny być dostępne wszystkie totaliztyczne
strony wyszczególnione w "Menu 1" i
"Menu 2",
włączajac w to również ich odmienne wersje językowe
(tj. wersje w językach: polskim,
angielskim, niemieckim, francuskim, hiszpańskim,
włoskim, greckim i rosyjskim).
Najpierw więc w poniższym okienku wybierz
adres serwera z każdego masz zamiar
skorzystać manipulując suwakami, potem
kliknij na jego adres, kiedy zaś otworzy
się strona reprezentująca ów serwer
wówczas wybierz sobie z "Mednu 1" lub z
"Menu 2"
interesującą cię stronę i kliknij na nią
aby ją uruchomić i przeglądnąć:
(Niniejszy wykaz daje się też wyświetlić
z "Menu 1" poprzez kliknięcie tam na
"Menu 4".)
Wystarczy wyjść na ulicę dowolnego miasta na Ziemi
aby zauważyć że dzisiejsze napędy nie zawiozą nas
już daleko. Wszakże zasmradzają one nasze naturalne
środowisko, prześladują nas hałasem, konsumują
resztki naturalnych surowców które nasza matka Ziemia
nam zaoferowała, oraz coraz trudniej nam je parkować
i przechowywać. Musi więc istnieć lepszy sposób na
rozwiązanie naszych piętrzących się trudności komunikacyjnych.
Ten lepszy sposób nazywa się
magnokraftem.
Już niedługo magnokrafty zastąpią nie tylko nasze
dzisiejsze ziemskie samochody, ale także i rakiety
kosmiczne. Skąd dokładnie nam wiadomo że
magnokrafty z całą pewnością już wkrótce przyjdą,
jakie materiał dowodowy potwierdza że magnokrafty
są realizowalne techniczne, jakimi cechami owe
magnokrafty będą się odznaczały, oraz jakie jeszcze
lepsze od nich napędy przyjdą po nich - wszystko
to opisuje niniejsza strona internetowa.
Część #A:
Informacje wprowadzające tej strony:
#A1.
Jakie są cele tej strony:
Głównym celem niniejszej strony
internetowej oraz materiału dowodowego
który zaprezentowałem tutaj czytelnikowi,
jest udokumentowanie i wyjaśnienie nowych
urządzeń napędowych które już wkrótce
zostaną zbudowane na Ziemi.
Część #B:
Nadchodząca era gdy nowe naędy są projektowane a nie wynajdowane:
#B1.
Prawo Cykliczności i Tablica Okresowości dla napędów - czym one są:
Czy czytelnik pamięta jak następowało odkrywanie
kolejnych pierwiastków chemicznych. Ano,
najpierw chemicy odkrywali je przez czysty
przypadek. Potem jednak urodził się wielki
naukowiec rosyjski o nazwisku Dymitr Iwanowicz
Mendelejew (1834 - 1907). Odkrył on że
kolejne pierwiastki układają się logicznie
w bardzo wymowną tablicę, którą obecnie
nazywamy "Tablica Okresowa Pierwiastków
Chemicznych" albo "Tablica Mendelejewa".
Kiedy owa tablica została zbudowana, dalsze
odkrycia pierwiastków chemicznych zaczęły
być zamierzone. Stało się tak ponieważ
Tablica Mendelejewa wskazywała ludziom
które pierwiastki nadal pozostają nieodkryte,
oraz jakie są ich właściwości. Stąd poprzez
podążanie za wskazaniami wynikającymi z
owej tablicy, pozostałe pierwiastki chemiczne
mogły być odkryte i opisane znacznie szybciej
i efektywniej.
Jak się okazuje, dokładnie to samo ma miejsce
z wynalazkami nowych urządzeń napędowych
oraz nowych rodzajów napędów. Początkowo
były one wynajdowane przez zwykły przypadek.
I tak przypadkowo James Watt (1736 - 1819)
wynalazł silnik parowy, zaś Rudolf Diesel
(1858 - 1913) wynalazł silnik diesela. Jednak
w 1972 roku odpowiednik Tablicy Mendelejewa
został odkryty także dla nowych rodzajów
napędów. Ten odpowiednik przyjmuje formę
Tablicy Okresowej Urządzeń Napędowych -
pokazanej oraz objaśnionej wyczerpująco
w rozdziałach B i LA (tomy 2 i 10) mojej najnowszej
monografii [1/5].
Generalna zasada na jakiej owa tablica została
skonstruowana nazywana jest “Prawem Cykliczności”
(stąd owa tablica może też być nazywana
"Tablicą Cykliczności") - patrz opisy tego
prawa w podrozdziale B1 z tomu 2
monografii [1/5].
W dokładnie taki sam sposób jak Tablica
Okresowa Pierwiastków pozwala nam na
zamierzone odkrywanie wszystkich kolejnych
pierwiastków chemicznych, również moja
Tablica Okresowa Urządzeń Napędowych
pozwala nam na zamierzone wynajdowanie
nowych urządzeń napędowych oraz nowych
wehikułów. Jest tak ponieważ zestawia ona
wszelkie urządzenia napędowe w logiczny
porządek, pozwalajac w ten sposób wydedukować
wszystko co potrzebujemy wiedzieć na temat
ich przyszłej konstrukcji, zasad działania, oraz
cech jakimi będą się odznaczały. Stąd owa
nowa tablica otwiera dla nas drzwi dla łatwego
i efektywnego wynajdowania wszelkich urządzeń
napędowych które ludzkość ma zbudować
w przyszłości.
"Tablica Cykliczności" oraz "Tablica Mendelejewa"
są następstwami wysokiej symetryczności z jaką
Bóg stworzył świat fizyczny, a jaką francuzki
badacz o nazwisku Louis De Broglie sformułował
w postać tzw. "Zasady Symetryczności Natury" -
opisanej m.in. w podrozdziale H6.1 z tomu 4
mojej najnowszej
monografii [1/5],
zaś skrótowo streszczonej m.in. w punkcie #B1
totaliztycznej strony o nazwie
antichrist_pl.htm.
Zgodnie z ową zasadą, w naturze wszystko jest
symetryczne na wiele różnorodnych sposobów.
Zasada symetryczności DeBrogliego dostarczyła
podstaw filozoficznych i naukowych dla opisania
wielu zjawisk natury. W ten sposób otwarła je dla
badań, odkryć, formułowania nowych teorii,
budowania nowych urządzeń, itp. Dla przykładu,
Tablica Mendelejewa, istnienie elektrycznie
przeciwstawnie naładowanego duplikatu dla każdej
cząsteczki elementarnej, takiego jak pozytron dla
elektronu czy antyproton dla protonu, oraz
podobieństwa pomiędzy atomami i systemami
słonecznymi - wszystko to uzmysławia symetryczność
istniejącą w budowie i własnościach materii.
Podobieństwo pomiędzy równaniami matematycznymi
opisującymi zupełnie odmienne zjawiska fizyczne,
np. równania Navier-Stokes'a opisujące przepływ
płynów oraz równania Laplace'a opisujące przewodzenie
ciepła, wyraża symetryczność w prawach natury.
Natomiast podobieństwo pomiędzy pompami i
silnikami pneumatycznymi, czy generatorami
i silnikami elektrycznymi, wyraża symetryczność
w działaniu urządzeń technicznych.
Więcej informacji na temat jak omawiane tutaj
Tablice Cykliczności dawne "wynajdowanie"
wynalazków zamieniają w proces naukowego
syntetyzowania tychże wynalazków, dostarcza
podrozdział LA1 z tomu 10 najnowszej
monografii [1/5].
Teoretyczne wywody są tam poparte praktycznymi
przykładami naukowego syntezowania wynalazków
wehikułu czasu oraz
wehikułu telekinetycznego
(tj. magnokraftów drugiej i trzeciej generacji).
Rys. #1 (tj. "Tab. B1" z
monografii [1/5]):
"Tablica Cykliczności (Okresowości) dla Urządzeń Napędowych".
Jest ona jakby odpowiednikiem "Tablicy Mendelejewa" (zwanej
także "Tablicą Okresowości Pierwiastków Chemicznych"). Tyle
że zamiast dla pierwiastków chemicznych, powyższa "Tablica
Cykliczności" ujawnia podobieństwa i symetryczności jakie
istnieją w zasadach działania, budowie i datach odkryć poszczególnych
urządzeń napędowych. To dlatego powyższa "Tablica Cykliczności"
pozwala na przewidywanie zasad działania, konstrukcji, oraz właściwości
wszystkich napędów przyszłości które ciągle oczekują swego
wynalezienia i zbudowania na Ziemi. Faktycznie to pozwala
ona nawet na opracowanie programu komputerowego który
by wyjaśnił przyszłym wynalazcom które systemy napędowe
ciagle oczekują na czyjeś twórcze zainteresowanie. Efektem
sformułowania powyższej "Tablicy Cykliczności" było, że autor
tej strony mógł na jej podstawie opracować budowę i działanie
najpierw statku międzygwiezdnego zwanego
magnokraftem,
a potem budowę i działanie
wehikułu czasu.
Ta unikalna tablica jest opisana dokładniej w rozdziale B
(tom 2) mojej najnowszej
monografii [1/5],
a także w kilku starszych monografiach [1/4], [2], [3] i [8].
Była ona również publikowana w monografiach [5/4], [5/3], [6], i [6/2].
Intrygującym zjawiskiem które się ujawnia podczas
upowszechniania powyższej tablicy, jest że ktoś
wysoce wpływowy zdaje się blokować i sabotażować
jej poznawanie przez ludzi - tak jak to wyjaśnia np.
punkt #J2 na stronie o nazwie
faq_pl.htm.
Przykładowo, aby czytelnik mógł dokładnie się tej
tablicy przyglądnąć, w internecie upowszechniane
jest jej powiększenie przygotowane w formacie PDF -
o którym to formacie wiadomo, że został on celowo
tak zaprojektowany, aby wirusy komputerowe NIE
były w stanie do niego się doczepić. Przykładowo,
takie właśnie jej powiększenie w bezpiecznym
formacie PDF jest dostępne m.in. na niniejszej witrynie
(kliknij na niniejszy link aby sobie je wywołać),
jak również jest ono dostępne na innych witrynach totalizmu - np patrz adres
http://energia.sl.pl/14/14_tab_b01_p.pdf.
Niemniej (jak zdołałem to odnotować podczas testowania
swoich stron), podczas próby sciągnięcia sobie i
oglądnięcia powiększenia tej tablicy, niespodziewanie
pojawia się komunikat jakiegoś tajemniczego ostrzeżenia -
którego ja w żaden sposób NIE potrafię się pozbyć.
Komunikatu tego NIE ma też jak tłumaczyć - wziąwszy
pod uwagę że do tekstów w formacie PDF wirusy NIE
mają prawa się doczepiać, a także że poza powyższą tablicą
praktycznie NIE spotkałem w internecie żadnego innego
tekstu w formacie PDF który generowałby taki, lub podobny,
tajemniczy komunikat. Stąd np. poza celowo-zniechęcającym
działaniem kogoś na tyle wpływowego, że może on
rozprzestrzeniać swoje ostrzeżenia na cały internet
i potem dołączać je specyficznie do mojej tablicy,
NIE mam wytłumaczenia dla owego tajemniczego
komunikatu. Być może że czytelnik potrafi mi pomóc
w ustaleniu co powoduje ten komunikat oraz jak mogę
się go pozbyć z dalszego zapaskudzania oglądnięć
Tablicy Cykliczności.
Dodam tutaj że aby mimo wszystko oglądnąć sobie
powiększenie tej tablicy upowszechniane w owym
bezpiecznym formacie PDF, należy albo (1) dla
pewności i bezpieczeństwa swego komputera
otworzyć sobie ją z jakiegoś powszechnie dostepnego
adresu internetowego jaki wyraźnie dowodzi iż
tablica ta jest dostępna w bezpiecznym formacie
PDF - tj. np. z adresu
http://energia.sl.pl/14/14_tab_b01_p.pdf
(dla zwiększenia swej pewności, owego jej otwarcia
można tez dokonać np. poprzez jakąś "firewall"
istniejącą np. w większości Cyber Cafe, albo też
poprzez jakiś system softwarowy który sprawdza
i przefiltrowuje antywirusowo wszystko co przez niego
przechodzi - taki jakim jest np. niemal każdy email),
albo też (2) kliknąć na następyjący guzik:
który pozwala ją sprowadzić sobie (też w formacie
PDF) z niniejszej witryny, albo też (3)
kliknąć powyżej na tą tablicę i potem wykonywać instrukcje które się pojawią -
co też ją sprowadzi w bezpiecznym formacie PDF.
#B2.
"Silniki" kontra "pędniki":
Zanim wyjaśnię jak owa "Tablica Okresowości
napędów" działa, najpierw muszę wyjaśnić
najważniejsze pojęcia naukowe za dwoma
najbardziej podstawowymi urządzeniami
napędowymi. Owe dwa podstawowe urządzenia
napędowe nazywane są "silnikami" oraz
"pędnikami".
Silniki wytwarzają jedynie
ruch względny jednej grupy podzespołów danej
maszyny względem innej grupy podzespołów
tej samej maszyny. To oznacza, że silniki
praktycznie nie są w stanie wytwarzać absolutnego
ruchu całych obiektów względem otoczenia
owych obiektów, aczkolwiek często dostarczają
one energii mechanicznej która później jest
używana do wytworzenia takiego ruchu absolutnego.
Jako przykłąd rozważ samochód, w którym silnik
jest typowym "silnikiem". Każdy wie że silnik
samochodowy NIE WYTWARZA ruchu całego
samochodu po jezdni - jako że koła są owymi
pędnikami które poruszają cały samochód.
Silnik samochodowy jedynie dostarcza energii
mechanicznej owym kołom. Stąd samochód jest
maszyną która posiada zarówno pojedynczy silnik
(tj. posiada silnik samochodowy) który powoduje
jedynie obrót kół w odniesieniu do korpusu owego
samochodu, a także posiada cztery pędniki (tj.
cztery koła) które wytwarzają ruch absolutny
samochodu wzdłuż jezdni po której się on porusza.
Podobnie jest ze statkiem. "Silnik" w statku jedynie
dostarcza względnego ruchu jego śruby, podczas
gdy absolutny ruch całego statku jest wytwarzany
przez ową śrubę, a nie przez silnik. (Tj. pędnikiem
w statku jest jego śruba.)
Urządzenia napędowe które produkują ruch
absolutny całych wehikułów w otaczającym je
środowisku nazywane są pędnikami.
Przykłady pędników obejmują: śmigło lotnicze,
wirnik helikoptera, napęd odrzutowy, napęd
rakietowy, poduszkowiec, koło, śruba okrętowa,
oraz wiele więcej. Odnotuj że pędniki należy
wyraźnie odróżniać od tzw. silników liniowych.
Dla przykładu lokomotywa kolejowa jest po prostu
silnikiem liniowym, a nie pędnikiem. Jest tak
ponieważ pędniki wytwarzają ruch absolutny w
otaczającym je środowisku naturalnym. Z kolei
silniki liniowe wytwarzają jedynie ruch względny
w odniesieniu do jednej ich części (np. szyny)
która może jedynie zostać wydłużona na dowolne
odległości.
#B3.
Jak zbudowana została Tablica Okresowości dla napędów:
Ogólna zasada na jakiej Tablica Okresowości
napędów została oparta, sprowadza się do
mojego odkrycia, że istnieje cały szereg ścisłych
współzależności pomiędzy wynalazkami silników
oraz wynalazkami pędników. Współzależności
tych jest aż kilka, co dokładniej opisałem w
rozdziałach B i LA z tomów 2 i 10
monografii [1/5].
Owe współzależności decydują o każdym wynalazku
nowego urządzenia napędowego. Z ich powodu
staje się możliwym dokładne przewidywanie (a)
jakie kolejne urządzenie napędowe zostanie
wkróce wynalezione na Ziemi jako nastepne,
(b) kiedy wynalazek tego następnego urządzenia
napędowego ma nastąpić, (c) jak to następne
urządzenie napędowe będzie działąło, oraz (d)
jakie zjawiska i zasady działania owo nowe urządzenie
napędowe będzie wykorzystywało w swoim
działaniu. Aby niepotrzebnie nie rozbudowywać
niniejszej strony internetowej wyjaśnię tutaj tylko
pierwsze a jednocześnie najbardziej istotne z
licznych współzależności wyrażonych Tablicą
Okresowości napędów. Owa współzależność
stwierdza, że każdy silnik musi otrzymać
odpowiadający mu pędnik. Aby wyjaśnić
tutaj techniczną interpetację tej współzależności,
praktycznie ona oznacza, że urządzenia napędowe
zawsze są wynajdowane w parach. Najpierw
następuje wynalazek jakiegoś silnika, potem
zaś ów silnik jest uzupełniany przez odpowiadający
mu pędnik. Dla przykładu, jeśli ktoś wynajdzie
a "silnik", taki jak powiedzmy "silnik spalinowy"
użyty do napędzania dzisiejszych samochodów,
wkrótce po tym ktoś inny wynajdzie także niemal
identyczny pędnik taki jak powiedzmy "napęd
rakietowy". (Odnotuj, że głóna część napędu
rakiety, mianowicie jego dysza wylotowa, faktycznie
jest niemal jak cylinder używany w silnikach
spalinowych, z którego to cylindra jedynie usunięto
tłok i zastąpiono ów tłok przez wylot z dyszy rakiety.)
Jeśli dokonamy przeglądu wszystkich "silników"
wynalezionych dotychczas na Ziemi, okazuje się
wówczas że każdy z nich posiada odpowiadający
mu pędnik który już działa - po szczegóły patrz
Tablica Okresowości napędów pokazana powyżej.
To zaś oznacza, że praktycznie dla niemal wszystkich
owych silników i pędników wynajdowanie ich w parach
zostało już zakończone. I tak, dla przykładu silnik
który znamy pod nazwą "wiatrak", posiada odpowiadający
mu pędnik w postaci "żagla". Silnik w postaci "silnika
spalinowego" posiada odpowiadający mu pędnik w
formie "napędu rakietowego". Silnik w postaci
"turbiny gazowej" posiada odpowiadający mu
pędnik w formie "napędu odrzutowego". Itd., itp.
#B4.
Dlaczego Zasada Cykliczności wskazuje że następnym ogromnie
ważnym napędem budowanym na Ziemi będzie statek kosmiczny zwany
magnokraftem:
Tablica Okresowości napędów ujawnia, że
za wyjątkiem jednego, niemal wszystkie
silniki zbudowane na Ziemi posiadają już
odpowiadające im pary w postaci pędników
które działają na tej samej zasadzie co owe
silniki. Tym jedynym silnikiem który dotychczas
nie ma jeszcze odpowiadającego mu pędnika
jest powszechnie znany silnik elektryczny.
(Ściślej powinniśmy go nazywać "silnikiem
magnetycznym" jako że czynnikiem roboczym
jest w nim pole magnetyczne.) Stąd zgodnie
z Prawem Cykliczności już wkrótce powinniśmy
się spodziewać że pędnik magnetyczny będzie
zbudowany na Ziemi, jaki będzie reprezentował
parę dla silnika elektrycznego. Ten nowy pędnik
magnetyczny będzie używany w wehikule kosmicznym
nazywanym
magnokraftem.
Tablica Okresowości napędów sugeruje, że magnokraft
powinien zostać zbudowany na Ziemi nie później niż
do roku 2036.
Część #C:
Przyszłe napędy ziemskie zapowiadane przez Prawo Cykliczności i Tablicę Okresowości dla urządzeń napędowych:
Najbardziej istotnym wehikułem naszej już
bliskiej przyszłości, ktory zgodnie z Tablicą
Okresowości napędów już wkróce ma zostać
zbudowanym na Ziemi, jest międzygwiezdny
statek latający zwany
magnokraftem.
Owa nazwa "magnokraft" została przyporządkowana
do zaawansowanego statku kosmicznego
budowanego przez ludzi, który wykorzystuje
pędniki magnetyczne do szybowania przez
przestrzeń. Ponieważ wkrótce po zbudowaniu
tego pierwszego magnokraftu, nawet bardziej
od niego zaawansowane statki kosmiczne też
zostaną zbudowane na Ziemi, ten najbardziej
podstawowy wehikuł magnetyczny będzie także
nazywany magnokraftem pierwszej generacji.
Najbardziej interesujące o owym wehikule
magnetycznym pierwszej generacji będzie,
że jest już obecnie w stanie osiągać prędkości
przyświetlne. Stąd będzie on w stanie umożliwić
ludziom dokonywanie podróży międzygwiezdnych.
Oto jak ów magnokraft będzie wyglądał:
Rys. #2 (C1(b) z [1/5]):
Wygląd Magnokraftu typu K3 pierwszej generacji (kliknij na niego aby go oglądnąć w powiększeniu).
Magnokraft
jest to dyskoidalny statek kosmiczny latający
całkiem bezgłośnie z prędkościami światła.
Napędzany jest on magnetycznie za pomocą tzw.
komór oscylacyjnych.
* * *
Zauważ że można zobaczyć powiększenie
każdej fotografii z niniejszej strony internetowej. W tym celu
wystarczy zwyczajnie kliknąć na tą fotografię. Ponadto
większość tzw. browser'ów które obecnie są w użyciu, włączając
w to populany "Internet Explorer", pozwala na
załadowanie każdej ilustracji
do swojego własnego komputera, gdzie można jej się do woli
przyglądać, gdzie daje się ją zredukować lub powiększyć,
a także gdzie ją można wydrukować za pomocą posiadanego
przez siebie software graficznego.
#C1.1.
Budowa i główne podzespoły dyskoidalnych
magnokraftów:
Tablica Okresowości napędów wskazuje, że
pędniki używane w
magnokrafcie
będą reprezentowały "parę" dla powszechnie
znanego silnika elektrycznego. Dlatego tak
samo jak w silniku elektrycznym siły napędzające
są wytwarzane dzięki magnetycznemu odpychaniu
i przyciąganiu, również w magnokrafcie takie siły
magnetycznego odpychania i przyciągania będą
pozwalały na loty tego wehikułu przez przestrzeń
kosmiczną. Jak więc ów magnokraft będzie działał.
Ano, wiemy że każde ciało kosmiczne, włączając
w to Ziemię, Słońce, oraz Galaktykę, generuje swoje
własne pole magnetyczne. Stąd każda planeta
i gwiazda jest po prostu ogromnym naturalnym
magnesem. Dlatego, jeśli zbudujemy jeszcze
jeden potężny magnes (nadajmy temu naszemu
własnemu magnesowi zbudowanemu technicznie
nazwę "pędnik magnetyczny" albo też
"komora oscylacyjna")
wówczas ten nasz włąsny magnes może odpychać
się od pola Ziemi, Słońća, lub Galaktyki. Dlatego,
jeśli ten nasz magnes będzie wystarczająco mocny,
wóczas bęzie on w stanie wytworzyć siły magnetycznego
odpychania które będą w stanie wydźwignąć w
przestrzeń cały statek kosmiczny. Stąd, jeśli zbudujemy
odpowiednią konfigurację takich pędników magnetycznych,
wóczas otrzymamy statek kosmiczny, który będzie w
stanie polecieć w przestrzeń kosmiczną na prostej
zasadzie magnetycznego odpychania i przyciągania.
Oto jak taki magnokraft powinien zostać zaprojektowany:
Rys. #3 (C1(a) z [1/5]):
Budowa i główne podzespoły dyskoidalnego magnokraftu
pierwszej generacji. Aby lepiej ukazać wewnętrzne
podzespoły tego statku, na powyższym rysunku
usunięto fragment aerodynamicznego
kołnierza osłaniającego pędniki boczne.
(Całość tego kołnierza widoczna jest na
poprzednim "Rys. #2".)
Powyższy rysunek ujawnia, że aby
magnokraft
mógł ulecieć w przestrzeń kosmiczną, musi on
posiadać pojedynczy magnetyczny pędnik
główny umieszczony w jego centrum (patrz
pędnik oznaczony "M" na powyższym rysunku.)
Podobnie jak każdy pędnik magnetyczny, również
ów pędnik główny będzie się składał z tzw.
komory oscylacyjnej
umieszczonej w kulistej obudowie. Pędnik ten
faktycznie będzie niezwykle silnym "magnesem"
ktorego moc będzie aż tak duża, że jedynie
wskutek odpychającego oddziaływania jego
biegunów magnetycznych N, S z biegunami
magnetycznymi Ziemi, Słońca, lub Galaktyki,
będzie on w stanie wynieść w przestrzeń zarówno
siebie samego, jak i całą masę statku kosmicznego
w jakim został on zabudowany. Oprócz "pędnika
głównego", magnokraft musi również posiadać
co najmniej 8 pędników bocznych. Owe
pędniki boczne zostają zamontowane w poziomym
kołnierzu bocznym magnokraftu. Na powyższym
rysunku są one oznaczone literami "U" i "W".
Bieguny N, S pędników bocznych są tak zorientowane
aby pędniki te były przyciągane przez pole magnetyczne
otoczenia (tj. przez pole magnetyczne Ziemi, Słońca,
lub Galaktyki), wytwarzając w ten sposób siły stabilizacyjne.
Owe siły stabilizacyjne utrzymują w stabilnej pozycji
kołnierz boczny magnokraftu ukształtowanego na
podobieństwo dzwonu, ustalając w ten sposób jego
zorientowanie w przestrzeni. Pozwalają one również
magnokraftowi na obniżanie lotu lub lądowanie -
kiedykolwiek okazuje się to konieczne.
#C1.2.
Układ napędowy oraz zasada lotu dyskoidalnych
magnokraftów:
Jeden pędnik magnetyczny nie jest sam w stanie dostarczyć
magnokraftowi wymaganych zdolności lotnych i manewrowych,
podobnie jak pojedyncze koło nie jest w stanie umożliwić
zbudowanie samochodu. Stąd w opisywanym tutaj statku
musi być wykorzystywany cały szereg takich pędników ściśle
współpracujących ze sobą (podobnie jak w samochodzie
wykorzystywane są co najmniej cztery koła dla zapewnienia
jego jazdy i manewrowalności). Najbardziej optymalna konfiguracja
pędników jaka jest w stanie wypełnić wszystkie wymagania
lotu i manewrowania danego wehikułu nazywana jest tutaj
"układem napędowym". Układ taki stosowany w napędzie
magnokraftu pokazany jest na rysunku "Rys. #4" poniżej
(dla uproszczenia wyjaśnień przytoczonych poniżej, układ
ten zilustrowany został w stanie magnetycznego zawisania
ponad północnym biegunem magnetycznym Ziemi).
Główną cechą tego układu napędowego jest że wymaga
on użycia minimalnej liczby pędników magnetycznych,
jednocześnie jednak dostarcza maksymalny zakres
możliwości operacyjnych. Z tego powodu układ ten, jedynie
po nieznacznym zmodyfikowaniu, używany jest też we
wehikule czeropędnikowym (patrz rozdział D w [1/5])
oraz w magnetycznym napędzie osobistym (patrz rozdział E w [1/5]).
Konfiguracja omawianego tutaj układu napędowego bazuje
na kształcie dzwona. Z kolei dzwon jest najbardziej samo-stabilizującą
się formą ze wszystkich prostych kształtów znanych fizyce.
Bazowanie tek konfiguracji na kształcie dzwona wynika z faktu,
że w tym układzie napędowym rozkład sił nośnych i stabilizacyjnych
przypomina konfigurację dzwonową, w której pojedynczy
punkt zaczepienia dla siły nośnej przyłożony jest w podwyższonym
centrum, natomiast pierścień sił stabilizujących umieszczony
jest poniżej owego punktu zaczepienia w równych od niego
odległościach. Z mechaniki doskonale nam wiadomo, że taki
układ dzwonowy reprezentować musi formę fizykalną która
wykazywała będzie najwyższą samo-stabilność swego ustawienia
w przestrzeni, zaś po ewentualnym wytrąceniu jej z równowagi
sama przywróci się do poprzedniej pozycji stabilności.
Rozważmy teraz najważniejsze podzespoły i zasadę działania tego
magnetycznego układu napędowego. Składa się on z dwóch
odmiennych rodzajów pędników, tj. pojedynczego pędnika głównego
(oznaczonego "M" na rysunku "Rys. #4" poniżej) zlokalizowanego
w centrum, oraz określonej liczby pędników bocznych (na rysunku
"Rys. #4" oznaczonych "U, V, W, X") rozłożonych w stałych odległościach
od siebie na obwodzie obniżonego pierścienia. Zgodnie z wymogiem
wyjaśnionym w podrozdziale G4.2 monografii [1/5] całkowita liczba "n"
pędników bocznych musi być podzielna przez cztery. Pędnik główny
w typowych przypadkach lotu magnokraftu jest tak zorientowany aby
odpychać się od pola magnetycznego Ziemi. (Wstępna cześć
podrozdziału G1 z monografii [1/5] wyjaśnia, że na północnym
biegunie magnetycznym Ziemi takie odpychające zorientowanie
pędników uzyskane będzie kiedy ich północny "N" biegun skierowany
zostanie w dół.) Pędniki boczne zwykle są tak zorientowane aby
przyciągane były przez pole magnetyczne Ziemi.
Poprzez zwiększenie wydatku magnetycznego wytwarzanego przez
pędnik główny (M) zorientowany względem pola Ziemi w odpychający
sposób, uzyskane zostaje zwiększenie siły odpychającej "R". W chwili
gdy owa siła odpychająca przekroczy siłę przyciągania grawitacyjnego,
pędnik magnetyczny (M) zaczyna wzlatywać, wznosząc w powietrze
cały podłączony do niego układ napędowy. Gdyby pędnik główny (M)
operował w pojedynkę, wtedy jego lot natychmiast zostałby zakłócony
poprzez moment magnetyczny jaki starałby się odwrócić orientację jego
biegunów tak aby odpychanie magnetyczne "R" zostąpić przyciąganiem
"A". Stąd, aby skompensować efekty owego momentu obrotowego
wytwarzanego przez pole magnetyczne otoczenia i starającego się
obrócić pędnik główny (M), w omawianym tu układzie napędowym
konieczne są dodatkowe pędniki boczne (U, V, W, X). Ich zorientowanie
magnetyczne jest przeciwstawne do zorientowania pędnika głównego
(M), tj. jeśli pędnik główny jest odpychany przez pole otoczenia, wtedy
pędniki boczne są przyciągane przez to pole. Jedna z możliwych
konfiguracji owych pędników bocznych pokazana została na rysunku
"Rys. #4" poniżej. Owe pędniki boczne dostarczają stabilności lotu
całemu układowi napędowemu. Poprzez odpowiednie nasterowanie
wytwarzanych przez nie strumieni magnetycznych, pędniki boczne
mogą wymusić balansowane zorientowanie układu napędowego
(a za tym i całego wehikułu) dla dowolnej wysokości i pozycji jaką
załoga może sobie zażyczyć.
Kompletna zasada działania magnokraftu jest
znacznie bardziej skomplikowane niż daje się
to opisać w na krótkiej stronie internetowej.
Na działanie to składa się bowiem niepomiernie
więcej oddziaływań i zjawisk niz tylko te opisane
powyżej. Niemniej owe dalsze informacje na
temat budowy i działania magnokraftu czytelnik
może sobie doczytać z rozdziału G w tomie 3
monografii [1/5],
a także z kilku dalszych monografii ładowalnych
gratisowo z niniejszej strony internetowej.
Najważniejsze z tych informacji streszczone
są również na odrębnych stronach internetowych
magnocraft_pl.htm oraz
military_magnocraft_pl.htm
które w całości poświęcone są opisowi magnokraftu.
Rys. #4 (G3 z [1/5]):
Układ napędowy magnokraftu pierwszej generacji.
(Kliknij na ten rysunek aby oglądnąć go w powiększeniu.)
Układ ten pokazany został w zawieszeniu ponad północnym
(N) biegunem magnetycznym Ziemi (Earth). Zilustrowane
zostały: "M" - pojedynczy pędnik główny wytwarzający
oddziaływania odpychające "R" od pola magnetycznego
otoczenia (oznaczony przez "M" od angielskiego słowa
"main"); "R" – siła oddziaływania odpychającego ("R"
przyjęte jest od angielskiego słowa "repulsion"),
"U, V, W, X" - osiem pędników bocznych (oznaczonych
"U, V, W, X" dla ukazania ich wzajemnych przesunieć
fazowych co 90 stopni) zorientowanych w taki sposób
aby wytwarzać oddziaływania przyciągające "A" z polem
magnetycznym otoczenia; "A" – siły oddziaływań przyciągających
(oznaczenie "A" przyjęte jest od angielskiego słowa "attraction").
Zauważ, że w poszczególnych typach magnokraftu ilość "n"
pędników bocznych opisana jest równaniem: n = 4(K-1).
Stąd ilość n=8 pędników bocznych posiada jedynie magnokraft
typu K3. Każdy z pędników pokazanego tu układu napędowego
zawiera pojedynczą kapsułę dwukomorową (uformowaną z
mniejszej komory wewnętrznej wstawionej do wnętrza większej
komory zewnętrznej - patrz rysunek F5 w [1/5]) zamontowaną
w kulistej obudowie. Poprzez odpowiednie zesynchronizowanie
pulsowań pola wytwarzanego przez poszczególne pędniki
boczne taki układ napędowy może wytwarzać wirujące pole
magnetyczne. Symbole: N - północny biegun magnetyczny
(tj. biegun "wlotowy" (I) jak go wyjaśniono w podrozdziale G5.2
z monografii [1/5]), S - południowy biegun magnetyczny
(tj. biegun "wylotowy" (O) jak go wyjaśniono w podrozdziale
G5.2 z [1/5]), 1 - konstrukcja nośna jaka łączy razem
poszczególne pędniki, d - średnica okręgu przebiegającego
przez punkty centralne (geometryczne środki) wszystkich
pędników bocznych; "d" reprezentuje więc też maksymalną
odległość osi magnetycznych dowolnych dwóch pędników
bocznych położonych po przeciwstawnych stronach danego
układu napędowego (ów istotny dla magnokraftu wymiar "d"
nazywany jest "średnicą nominalną"; "d" daje się zmierzyć
gdyż stanowi średnicę pierścienia wypalanego na ziemi
przez pędniki boczne lądującego magnokraftu - patrz rysunek
G33 z [1/5]); h - wysokość środka pędnika głównego ponad
płaszczyzną podstaw pędników bocznych; R - siła odpychania
magnetycznego, A - siła przyciagania magnetycznego.
#C2.
Latające konfiguracje sprzęgane w locie z dyskoidalnych
magnokraftów:
Jednym z najważniejszych atrybutów magnetycznych
pędników magnokraftu jest że pozwalają one na łatwe
i całkowite sterowanie wytwarzanym przez nie wydatkiem
magnetycznym, zorientowaniem biegunów magnetycznych,
oraz kierunkiem w jaki wydatek ten jest odprowadzany.
Stąd, niezależnie od ich funkcji napędowych, pędniki te
mogą także być użyte jako urządzenia sprzęgające,
umożliwiając w ten sposób na łatwe dołączanie jednego
wehikułu do innego bez widocznego zakłócania możliwości lotnych któregokolwiek z nich. Siły jakie łączą razem sprzęgane magnokrafty formowane są poprzez magnetyczne oddziaływania ich pędników zbliżonych do siebie w efekcie łączenia. Taki łatwy sposób łączenia ze sobą kilku magnokraftów w latającą konfigurację, w powiązaniu z licznymi zaletami jakich jest on źródłem, powoduje że łączenie tych wehikułów razem będzie bardzo powszechnym zjawiskiem. Stąd obserwatorzy tych statków przy jednej okazji będą mogli zobaczyć je jako pojedyncze wehikuły w kształcie odwróconego spodka, podczas gdy przy innej okazji mogą odnotować je jako kule, cygara, platformy, krzyże, oraz setki innych możliwych kształtów które mogą zostać stworzone z kilku magnokraftów sprzężonych ze sobą razem.
Najważniejszą zaletą sprzęgania magnokraftów razem
jest możliwość pilotowania złożonej konfiguracji otrzymanej
w jego rezultacie przez jedną załogę na służbie, podczas
gdy pozostałe załogi mogą odpoczywać, badać, konsultować
się ze sobą, czy prowadzić życie towarzyskie. Inne dodatkowe
zalety sprzęgania obejmują m.in.: uzyskanie pancerza
indukcyjnego o większej szerokości i mocy jaki czyni lot
bardziej bezpieczny; zwiększenie mocy napędowej co
podczas lotów w ciężkich ośrodkach umożliwia osiąganie
wyższych oraz bardziej jednostajnych szybkości niż podczas
lotów w pojedynkę; zwiększenie całkowitej liczby pomieszczeń
załogowych; poszerzenie specjalizacji zawodowej powiększonej
załogi; itp. Podczas podróży międzygwiezdnych na długich
dystansach, łączenie magnokraftów zwiększa też bezpieczeństwo
i wygodę lotu, pozwala na życie towarzyskie członków załogi
z różnych statków, oraz umożliwia transportowanie uszkodzonych wehikułów.
(a)
(b)
(c)
(d)
(e)
(f)
Rys. #5abcdef (G6 z [1/5]):
Sześć odrębnych klas latających konfiguracji
sprzęganych w locie z pojedyńczych dyskoidalnych
magnokraftów. Odnotuj że w każdej z tych klas kilka
odmiennych konfiguracji może być formowane przez te
magnokrafty. (Kliknij na dany rysunek aby oglądnąć go
w powiększeniu.)
Każda z tych klas powstaje w efekcie sprzęgnięcia kilku
dyskoidalnych magnokraftów. Na powyższych rysunkach
pokazano głównie sprzęganie magnokraftów typu K3 -
chociaż w rzeczywistości magnokrafty dowolnych typów
mogą w ten sposób być sprzęgane ze sobą. Różnice
pomiędzy poszczególnymi klasami wynikają z: (1)
odmienności pędników w obu statkach które przywierają
do siebie (tj. pędnik główny do głównego, albo pędnik
główny do bocznego, albo pędnik boczny do bocznego),
typu odziaływań magnetycznych pomiędzy tymi pędnikami
(tj. przyciąganie czy odpychanie), oraz zróżnicowanego
kontaktu pomiędzy wehikułami (tj. trwały i stabilny, albo
chwiejny, albo też zupełny brak kontaktu). Zilustrowano
powyżej:
Rys. #5a (góra-lewy):
#1. Fizyczne kompleksy latające. Te są otrzymywane
gdy sprzęgane wehikuły pozostają ze sobą w trwałym
kontakcie i połączeniu mechanicznym, podczas gdy
ich równorzędne pędniki przyciągają się nawzajem.
Powyżej pokazany został kompleks w kształcie "cygara
posobnego" powstały gdy kilka (tutaj zilustrowano sześć)
identycznych spodko kształtnych statków (w pokazanym
przykładzie typu K3) przywiera wklęsłościami swych
podstaw do kopuł swych poprzedników (tj. jak stos
talerzy w kuchni). Oprócz niego do niniejszej klasy #1
należą: kompleks kulisty (powstały gdy dwa statki
zwierają się podstawami - jako przykład patrz rysunek
G1c z monografii [1/5]), a także cygaro przeciwsobne
oraz formacja jodełkowa (oba połączenia pokazane są
na rysunku G8 z monografii [1/5]).
Rys. #5b (góra-środek):
#2. Zestawy semizespolone. Te są otrzymywane
gdy mechaniczny kontakt pomiędzy wehikułami jest
punktowy (nietrwały), np. uzyskiwany poprzez wzajemne
złożenie dwóch kopuł kulistych, zaś pędniki boczne
obu statków odpychają się nawzajem. Na przekór
temu kontaktowi, siły magnetyczne wyzwalane przez
pędniki łączonych statków nadają stabilności ich
połączeniu. Warto tu odnotować, że słupy wysoko
skoncentrowanego pola magnetycznego łączącego
wyloty nawzajem przyciągających się pędników
przyjmują wygląd "czarnych belek" (tj. pochłaniają
światło jak hipotetyczna "czarna dziura" z optyki -
patrz podrozdział G10.4 w monografii [1/5]).
Rys. #5c (góra-prawy):
#3. Zestawy niezespolone. Te są otrzymywane
gdy wehikuły sprzęgane są magnetycznie jednakże
fizycznie nie stykają się ze sobą (tj. oddzielone są
od siebie wolną przestrzenią). Pole magnetyczne
z przyciągających się wzajemnie pędników bocznych
formuje widoczne tu "czarne belki". Pędniki główne
odpychają się nawzajem.
Rys. #5d (dół-lewy):
#4. Układy podwieszone. Te są formowane gdy
małe typy wehikułów doczepiane są do pędników
bocznych większego "statku matki" (powyżej pokazano
4 statki typu K3 doczepione do statku matki typu K5).
Rys. #5e (dół- środek):
#5. Systemy latające. Są one formowane gdy
kilka cygar posobnych (klasa #1) zazębia się ze
sobą za pośrednictwem swoich pędników bocznych.
Rys. #5f (dół-prawy):
#6. Latające klustery. Te są otrzymywane poprzez
bezdotykowe sprzęgnięcie bokami kilku poprzednio
pokazanych konfiguracji magnokraftów i/lub pojedynczych
wehikułów w rodzaj napowietrznego łańcucha lub pociągu.
W ten sposób podczas lotów przez przestrzeń kosmiczną
magnokrafty są w stanie formować całe latające miasta.
Powyższy rysunek ilustruje "latający krzyż". Linie przerywane
pokazują przebieg obwodów magnetycznych separujących
(odpychających) poszczególne wehikuły. Nieliczne obwody
separujące zawsze otoczone są wieloma obwodami
sprzęgającymi – dla klarownosci rysunku nie zaznaczonymi
powyżej ale omówionymi w podrozdziale G3.1.6 w monografii
[1/5] i zilustrowanymi tam na rysunku G13.
#C3.
Magnetyczny napęd osobisty:
Podstawowa konstrukcja dyskoidalnego magnokraftu opisanego powyżej może następnie zostać zmodyfikowana w celu uzyskania napędów i wehikułów pochodnych. Dwie najużyteczniejsze takie pochodne od dyskoidalnego magnokraftu to "napęd osobisty" opisywany tu w rozdziale E oraz "magnokraft czteropędnikowy" opisywany tu w rozdziale D. (Szczegółowy opis ich konstrukcji, zasad działania, oraz atrybutów, wraz z odpowiednimi ilustracjami, zawarty też został w monografiach [1/3], [1/2], [3/2], [3] i [2].) Napęd osobisty jest to magnokraft budowany w formie kombinezonu przywdziewanego przez użytkownika, w którym dwa zminiaturyzowane pędniki główne zamontowane są w podeszwach butów, natomiast osiem pędników bocznych - w specjalnym pasie ośmiosegmentowym. Otrzymany w ten sposób napęd pozwala użytkownikowi na loty w powietrzu, chodzenie po suficie lub po wodzie, czy skoki na olbrzymie wysokości lub odległości bez użycia widocznego wehikułu.
Rys. #6 (E1(dół), E2 i E3(lewa) z [1/5]):
Układ napędowy, podstawowe podzespoły, wygląd,
oraz zasada działania magnetycznego napędu osobistego.
(Kliknij na dany rysunek aby oglądnąć go w powiększeniu.)
Rys. #6a (lewy):
#1. Układ napędowy magnetycznego napędu osobistego.
Formuje on strukturę odpowiadającą kształtowi sylwetki ludzkiej.
Układ ten dostarcza zasady dla wyprodukowania kombinezonu
magnetycznego napędu osobistego. Osoby wyposażone w taki
napęd będą mogły latać w powietrzu bez użycia jakiegokolwiek
widocznego wehikułu. Pokazany tu układ składa się z ośmiu
pędników bocznych (oznaczonych U, V, W, X) zamontowanych
do wnętrza odpowiednio skonstruowanego pasa. Pędniki te
wytwarzają siłę nośną (R) (od angielskiego "repulsion"). Ponadto,
układ posiada też dwa miniaturowe pędniki główne (oznaczone
jako MR, ML) zamontowane w podeszwach prawego i lewego
buta. Wytwarzają one siły stabilizujące (A) (od angielskiego
"attraction forces"). Ciało (1) użytkownika tego napędu dostarcza
"szkieletu nośnego" (albo "ramy") jaka wiąże te pędniki w jeden
kooperujący system ale jednocześnie utrzymuje je wszystkie
w wymaganej odległości od siebie. (Porównaj pokazany powyżej
osobisty układ napędowy pracujący w pozycji "wiszącej,
z układem napędowym magnokraftu pracującym w
pozycji "stojącej" i zilustrowanym powyżej na rysunku "Rys. #4".
Rys. #6b (środek):
#2. Standardowy kombinezon napędu osobistego.
Pokazano jego ogólny wygląd i elementy składowe.
Użytkownicy takiego napędu będą w stanie bezgłośnie
latać w powietrzu, spacerować po powierzchni wody,
wykazywać odporność na działanie broni palnej, stawać
się niewidzialnymi, itp. Na kombinezon ten składają się:
(1) buty których podeszwy zawierają wmontowane pędniki
główne; (2) ośmio-segmentowy pas zawierający pędniki
boczne; (3) jednoczęściowy kombinezon wykonany z
materiału magnetorefleksyjnego, jaki obejmuje także
kaptur (5) lub chełm; (4) rękawice z błonopodobnymi
łącznikami pomiędzypalcowymi. Wszystko to uzupełnione
jest kremem na bazie grafitu jaki okrywa odsłonięte części
skóry dla zabezpieczenia ich przed działaniem silnego
pola magnetycznego, oraz komputerem kontrolnym
zamocowywanym z tyłu szyi, jaki odczytuje bioprądy
użytkownika i zamienia je na działania napędowe. Kiedy
cięższa praca musi zostać wykonana, dodatkowe bransoletki
zawierające pędniki wspomagające mogą być nakładane
na przeguby rąk (pokazane jako (3) na rysunku "Rys. E4a"
z monografii [1/5]). Pędniki te kooperują z pędnikami z
pasa i butów, dostarczając użytkownikowi napędu
"nadprzyrodzonej" siły fizycznej, np. umożliwiającej
mu wyrywanie dębów z korzeniami, unoszenie
ogromnych głazów, powalanie budynków, itp.
Rys. #6c (prawy):
#3. Zewnętrzne siły magnetyczne formowane przez
napęd osobisty. Ów układ sił zewnętrznych formowany
jest wskutek oddziaływania pędników napędu osobistego
z polem magnetycznym otoczenia. Siły te obejmują:
R - siłę nośną wytwarzaną w wyniku oddziaływań
odpychających z polem otoczenia; A - siły stabilizacyjne
wytwarzane w efekcie oddziaływań przyciągających.
Indeksy: R - (right) prawa, L - (left) lewa. Wartu tutaj
odnotować, że niezależnie od "układu sił zewnętrznych"
pokazanego powyżej, magnetyczny napęd osobisty
wytwarza również "układ sił wewnętrznych" formowanych
w wyniku oddziaływania pędników magnetycznych
pomiędzy sobą. Owe siły wenętrzne pokazane zostały
na "Rys. E3 (prawy)" z tomu 2 monografii [1/5]. Należy
zauważyć że oba te układy sił neutralizują się nawzajem.
Siły wewnętrzne obejmują: B - siły wzajemnego odpychania
się od siebie obu pędników głównych (powodują one stałe
odseparowanie (rozkrok) nóg użytkownika); F - siły wzajemnego
odpychania się od siebie pędników bocznych (powodują
one rozprężanie się pasa); Q - siły wzajemnego przyciągania
powstające pomiędzy każdym pędnikiem głównym i każdym
pędnikiem bocznym (jeśli wytrącone z równowagi poprzez
zgięcie nóg, siły te powodują latanie użytkownika w
pozycji przykucniętej ze skrzyżowanymi nogami).
Podczas gdy siły "R" i "A" działające w przeciwstawnych kierunkach rozciągają ciało użytkownika, siły "Q" równocześnie je ściskają. Jedynie siły "B" pozostają niezrównoważone, utrzymując nogi użytkownika w ciągłym rozkroku ułatwiającym identyfikację faktu użycia tego napędu.
#C4.
Magnokraft czteropędnikowy:
Magnokraft czteropędnikowy uzyskiwany jest poprzez doczepienie do czterech rogów przenośnego pomieszczenia (np. podobnego do barakowozu) odpowiednio sporządzonych pędników w kształcie tzw. konfiguracji krzyżowych. Jak to wyjaśniono już poprzednio, takie konfiguracje krzyżowe są prostymi zestawami komór oscylacyjnych alternatywnymi do kapsuł dwukomorowych, w których pojedyncza komora centralna otoczona jest czterema komorami bocznymi. Wynikowa konfiguracja z wyglądu przypomina więc beczkę, zaś jej działanie stanowi jakby miniaturowy magnokraft pozbawiony kabiny załogi. Gdy cztery takie konfiguracje krzyżowe napędzają osadzone pomiędzy nimi pomieszczenie transportowe, efekt przypomina nieco domek kampingowy unoszony na rogach przez cztery niniaturowe magnokrafty. Głośne niegdyś w Polsce uprowadzenie Jana Wolskiego z Emilcina odbyło się właśnie na pokład statku typu magnokraft czteropędnikowy (jego opis zaprezentowany jest w podrozdziale Q1).
Rys. #7 (D1 z [1/5]):
Wygląd, budowa, oraz zasada działania magnokraftu
czteropędnikowego. (Kliknij na ten rysunek aby oglądnąć
go w powiększeniu.)
Statek ten, razem z dyskoidalnym magnokraftem oraz
z magnetycznym napędem osobistym, reprezentuje
jedno z trzech podstawowych zastosowań pędników
magnetycznych wykorzystujących komorę oscylacyjną.
Zilustrowane zostały: kształt, podzespoły, oraz najważniejsze
wymiary magnokraftu czteropędnikowego. Symbole: 1 - dach
w kształcie piramidki; 2 - sześcienny korpus główny statku
zawierający jego przestrzeń życiową (tj. kabinę załogi,
kabiny pasażerów, powietrze, zapasy, komputer pokładowy, itp.);
3 - jeden z czterech pędników; 4 - rdzeń słupa pola magnetycznego
wydzielanego przez każdy z pędników tego wehikułu (rdzeń
ten formowany jest z pola produkowanego przez główną "M"
komorę oscylacyjną); 5 - otoczka z wirujących segmentów
pola magnetycznego wydzielanego z komór bocznych
U, V, W, X każdego pędnika; 6 - jeden z czterech wypalonych
śladów pozostawianych na powierzchni gruntu przez taki
nisko zawisający statek którego pędniki pracują w trybie
dominacji strumienia wewnętrznego (patrz podrozdziały
D3 i F7.2 w [1/5]). Wymiary: H, Z, G, W - opisują rozmiary
prostokątnej lub sześciennej kabiny załogi (reprezentują
one: wysokość gabarytową, wysokość dachu, wysokość ścian,
oraz szerokość statku); d, l, lw, lb (dla sześcianu lw=lb=l) -
opisują rozstaw osi magnetycznych wehikułu (rozstaw ten
musi być zgodny z rozstawem pędników bocznych dyskoidalnego
magnokraftu tego samego typu); h - opisuje wysokość pędników wehikułu.
Część #D:
Źródła mocy i urządzenia napędowe w wehikułach magnetycznych naszej przyszłości:
Nazwa
"komora oscylacyjna"
przyporządkowana została urządzeniu technicznemu
które stanowi na tyle potężny "magnes" że może on
być używany jako pędnik magnetyczny w wehikułach
latających typu "magnokraft". Jak to jest podparte
materiałem dowodowym pokazanym na niniejszej
stronie internetowej, komory oscylacyjne są już
od bardzo dawna używane przez wehikuły UFO
jako ich urządzenia napędowe oraz akumulatory
ich zapasów energii.
Magnokraft
nie da się zbudować przez aż tak długo, jak
długo ludzie nie nauczą się budowania jego
"pędnika". Taki "pędnik" jest najważniejszym
urządzeniem owego wehikułu. Wszakże będzie
on stanowił pędnik magnetyczny który ma
wynieść ten wehikuł do gwiazd. Z punktu widzenia
zasady działania, "komory oscylacyjne" to po
prostu niezwykle silne magnesy, które są tak
potężne, że wytwarzają one strumień magnetyczny
przekraczający tzw. "strumień startu". Wartość
owego strumienia startu wynosi około F=3.45 [Wb/kg] -
jeśli wyliczona ona zostaje dla obszaru Polski.
Każde sterowalne źródło pola magnetycznego,
którego wydatek przekracza wartość owego
"strumienia startu", jest w stanie wynieść w przestrzeń
kosmiczną zarówno siebie same, jak i korpus
ciężkiego wehikułu kosmicznego przyłączonego
do niego. Owo wyniesienie w przestrzeń powstaje
w wyniku odpychania się tejże komory oscylacyjnej
of ziemskiego pola magnetycznego. Komora oscylacyjna
jest pierwszym nowoczesnym urządzeniem na
naszej planecie, która faktycznie wytwarza wydatek
przekraczający ów strumień startu. (Jedynie w
starożytności znane było na Ziemi urządzenie
nazywane "Arką Przymierza", które także wytwarzało
potężny wydatek magnetyczny przekraczający
strumień startu i dlatego które było w stanie lewitować
w powietrzu razem ze starożytnymi kapłanami nazywanymi
"Lewitami" którzy wyznaczeni byli do jej noszenia.)
Dlatego komora oscylacyjna może być używana
jako najważniejszy podzespół pędników magnetycznych
dla magnokraftów. Więcej informacji na temat "komory
oscylacyjnej", włączając w to jej zasadę działania oraz
zaawansowanie badań nad jej zbudowaniem, dostępne
jest w rozdziale F
monografii [1/5],
a także w kilku dalszych monografiach ładowalnych
gratisowo z niniejszej strony internetowej.
Najważniejsze z tych informacji streszczone
są również na odrębnej stronie internetowej
oscillatory_chamber_pl.htm
w całości poświęconej opisowi komory oscylacyjnej.
Pod internetowym adresem
http://video.google.it/videoplay?docid=-6524822319379322289&hl=it
dostępne jest wideo illustrujące postępy włoskich
hobbystów w budowie komory oscylacyjnej.
Warto tutaj też wyjaśnić, że komory oscylacyjne
będą budowane w trzech odmiennych generacjach.
Sześcienne komory oscylacyjne pierwszej generacji
będą wytwarzały jedynie siły magnetycznego odpychania
i przyciągania. Ośmiościenne komory oscylacyjne
drugiej generacji na dodatek do sił magnetycznego
przyciągania i odpychania będą także wytwarzały tzw.
efekt telekinetyczny.
Z kolei szesnastoboczne komory oscylacyjne trzeciej
generacji niezależnie od sił magnetycznego odpychania
i przyciągania oraz Efektu Telekinetycznego, będą
dodatkowo w stanie wprowadzać zmiany do
naturalnego upływu czasu
(znaczy będą one deformowały przestrzeń czasową).
Wydatek z pojedynczej komory oscylacyjnej byłby niezwykle trudny do sterowania.
Stąd w napędzie magnokraftów używane są wyłacznie tandemy złożone z dwóch
lub nawet kilku komór oscylacyjnych zestawionych razem w odpowiednią konfigurację.
Magnokrafty używać mogą dwa rodzaje takich konfiguracji. Pierwszy rodzaj jest zwany
"kapsułą dwukomorową", zaś drugi rodzaj "konfiguracją krzyżową".
Kapsuła dwukomorowa składa się z większej zewnętrznej komory oscylacyjnej
(O), we wnętrzu której zawieszona jest bezdotykowo mniejsza komora wewnętrzna (I).
Bieguny magnetyczne N/S komory wewnętrznej (I) zostały odwrócone w stosunku do
biegunów komory zewnętrznej (O), tak że wydatki obu komór nawzajem się odejmują.
W rezultacie część wydatku magnetycznego (C) z komory o większej wydajności jest
zakrzywiana z powrotem i cyrkuluje bezpośrednio do komory o mniejszej wydajności,
formując tzw. "strumień krążący" (C) jaki nie wydostaje się na zewnątrz kapsuły.
Jedynie nadwyżka wydatku wydajniejszej z komór nie związana strumieniem krążącym
odprowadzana jest do otoczenia, formując tzw. "strumień wynikowy" (R) jaki stanowi
użyteczny wydatek kapsuły. Podział energii magnetycznej zawartej w kapsule na
"strumień wynikowy" (R) i "strumień krążący" (C) umożliwia niezwykle szybkie i
efektywne przesterowywanie wydatku kapsuły, bez konieczności zmiany ilości
energii w niej zawartej. Przesterowywanie to polega na zwykłej zmianie wzajemnych
proporcji pomiędzy wydatkiem (C) cyrkulowanym wewnątrz kapsuły i wydatkiem (R)
wydostającym się z niej na zewnątrz. Istnieje więc możliwość takiego pokierowania
pracą kapsuły, że na jej zewnątrz nie odprowadzany jest żaden wydatek (nastąpi to
gdy całe pole kapsuły uwięzione zostanie w strumieniu krążącym), lub też gdy do
otoczenia odprowadzane jest prawie całe zawarte w kapsule pole magnetyczne.
Możliwe jest też płynne nasterowywanie dowolnego wydatku pomiędzy tymi dwoma
skrajnościami. Z kolei takie efektywne sterowanie kaspułą dwukomorową zapewnia
precyzyjną kontrolę lotu wehikułu napędzanego wynikowym wydatkiem magnetycznym
(R) odprowadzanym do otoczenia przez to urządzenie.
Niestety, kapsuła dwukomorowa jest raczej oporna na przyjęcie sygnałów sterujących.
Wszakże sygnał sterujący musi w niej podawany być bezprzewodowo do mniejszej
komory oscylacyjnej wiszącej w środku potężnego strumienia energii magnetycznej.
Stąd zbudowanie tej kapsuły wymaga wysoko zaawansowanej technologii. W początkowym
więc okresie budowania magnokraftów, zamiast owej kapsuły używane będzie znacznie
prostsze urządzenie napędowe, jakie także pozwala na efektywne sterowanie wydatkiem
pola magnetycznego odprowadzanego do otoczenia. Owo urządzenie nazywane będzie
konfiguracją krzyżową. Jego dokładny opis zawarto w podrozdziale F7.2
monografii [1/5]. W owym pierwszym okresie budowy magnokraftów, objaśnionym
dokładniej w podrozdziale M10 monografii [1/5], wehikuły te używały będą prostszej
do sterowania prototypowej konfiguracji krzyżowej, zamiast owej trudnej i wyrafinowanej
technicznie kapsuły dwukomorowej.
"Konfiguracje krzyżowe" powstają kiedy skladające się na nie komory oscylacyjne
zestawione zostały w ten sposób, że jedna z nich, zwana komorą główną (M),
otoczona jest przez szereg komór bocznych oznaczonych literami (U), (V), (W) i (X).
Komory boczne przylegają do każdej ze ścianek bocznych komory głównej w środku
długości tych ścianek. W konfiguracjach krzyżowych pierwszej generacji użyte są
cztery komory boczne (U), (V), (W) i (X), ponieważ komora główna posiada tylko
cztery boki. Natomiast w konfiguracjach krzyżowych złożonych z ośmiobocznych
komór oscylacyjnych drugiej generacji komorę główną otaczało będzie aż osiem
komór bocznych - tj. jedna komora boczna przylegała będzie do każdego z ośmiu
boków komory głównej. Na podobnej zasadzie przy szesnastobocznych komorach
trzeciej generaji konfiguracje takie posiadały będą aż szesnaście komór bocznych.
Bieguny magnetyczne każdej z komór bocznych zwrócone są w tym samym kierunku,
podczas gdy komora główna posiada swoje bieguny magnetyczne ukierunkowane
odwrotnie w stosunku do biegunów komór bocznych.
W konstrukcji magnokraftu wszystkie używane w nim "kapsuły dwukomorowe" (lub
"konfiguracje krzyżowe") zabudowywane są w kuliste obudowy zawierające również
urządzenia zarządzające kierunkiem i sterujące mocą wytwarzanego ciągu magnetycznego.
Takie indywidualne moduły napędowe magnokratu, obejmujące kapsułę dwukomorową
(lub konfigurację krzyżową) wraz z jej urządzeniami sterującymi i kulistą obudową,
nazwane zostały pędnikami magnetycznymi.
Rys. #8ab (F8(2s) i F11(2s) z [1/5]):
Dwie podstawowe konfiguracje w jakie dla poprawy
sterowalności sprzęgane są komory oscylacyjne,
mianowicie (a) tzw. "kapsuła dwukomorowa", oraz (b) tzw.
"konfiguracja krzyżowa". Ponieważ na większości ilustracji
z tej strony pokazywane były komory oscylacyjne pierwszej
generacji o kształcie kostek sześciennych, powyższe konfiguracje
zilustrowane zostały na przykładzie komór ośmiobocznych
drugiej generacji.
Rys. #8a (lewy):
Kapsuła dwukomorowa uformowana z dwóch ośmiobocznych
komór oscylacyjnych drugiej generacji. Jest to podstawowa
konfiguracja dwóch komór oscylacyjnych, formowana w celu
zwiększenia ich sterowalności. Powstaje ona poprzez osadzenie dwóch przeciwstawnie zorientowanych komór oscylacyjnych pierwszej generacji, jedna we wnętrzu drugiej. Z uwagi na potrzebę swobodnego "pływania" komory wewnętrznej (I) zawieszonej w środku komory zewnętrznej (O), boki "a" obu tych komór muszą wypełniać równanie (C9): ao=ai?3. Z powodu przeciwstawnego zorientowania biegunów magnetycznych obu komór kapsuły, wynikowe pole magnetyczne (R) odprowadzane z tej konfiguracji do otoczenia, stanowi algebraiczną różnicę pomiędzy wydatkami jej komór składowych. Zasada formowania takiego strumienia wynikowego została zilustrowana na rysunku C7. Kapsuły dwukomorowe umożliwiają łatwe sterowanie wszystkimi atrybutami wytwarzanego przez nie pola. Przedmiotem tego sterowania są następujące własności strumienia wynikowego (R): (1) moc pola - regulowana płynnie od zera do maksimum; (2) okres pulsowań (T) lub częstość pulsowań (f); (3) stosunek amplitudy pulsowań pola do jego składowej stałej (?F/Fo patrz rysunek C12); (4) charakter pola, tj. czy jest ono stałe, pulsujące, czy przemienne; (5) krzywa zmian w czasie F=f(t), np. czy jest to pole liniowe, sinusoidalne, czy zmieniane według "krzywej dudnienia"; (6) biegunowość (tj. z której strony kapsuły panuje biegun N lub biegun S).
Rys. #8b (prawy):
Standardowa konfiguracja krzyżowa drugiej generacji. Jej najważniejszym zastosowaniem będzie pędnik magnokraftu czteropędnikowego - patrz rysunek D1 (b) i (c). (W początkowym okresie po zbudowaniu danych komór oscylacyjnych może ona także być stosowana w pędnikach dyskoidalnego magnokraftu.) Jest ona uformowana z pięciu komór oscylacyjnych posiadających taki sam przekrój poprzeczny (konfiguracje wyższych generacji mają ich 9 lub 17 - patrz podrozdział C7.2.1). Cztery sześcienne komory boczne (oznaczone jako U, V, W i X) otaczają przeciwstawnie do nich zorientowaną komorę główną (oznaczoną M) jaka jest od nich cztery razy dłuższa. Całkowita objętość wszystkich komór bocznych musi być równa objętości komory głównej. Konfiguracja krzyżowa stanowi uproszczony model układu napędowego magnokraftu. Wynikowy strumień magnetyczny (R) cyrkulowany z niej do otoczenia otrzymuje się jako różnicę pomiędzy wydatkami komory głównej i przeciwstawnie do niej zorientowanych komór bocznych. Zasada formowania tego strumienia wynikowego jest podobna do tej zilustrowanej na rysunku C7. Strumień krążący (C) jest zawsze formowany z wydatku tych komór które wytwarzają mniejszy strumień magnetyczny (w pokazanym na tym rysunku przypadku dominacji strumienia komory głównej - z wydatku wszystkich komór bocznych). Linie sił pola w strumieniu krążącym zawsze zamykają swój obieg poprzez dwie komory. Konfiguracja krzyżowa, podobnie jak kapsuła dwukomorowa, także umożliwia pełne sterowanie wszystkich parametrów wytwarzanego przez nią pola. Jednakże na dodatek do sterowania osiąganego w kapsule dwukomorowej, będzie ona ponadto zdolna do zawirowywania swego pola wokół osi magnetycznej (m), formując w ten sposób własny wir magnetyczny. Jej wadą w porównaniu z kapsułą dwukomorową będzie jednak brak możliwości całkowitego "wygaszenia" pola magnetycznego odprowadzanego przez tą konfigurację do otoczenia (tj. nawet jeśli cały jej wydatek uwięziony zostaje w strumieniu krążącym C, strumień ten ciągle cyrkuluje poprzez otoczenie).
Część #E:
Materiał dowodowy który potwierdza że latające wehikuły z napędem magnetycznym są technicznie wykonalne i faktycznie zostaną skonstruowane:
#E1.
Faktycznie to
magnokrafty już obecnie latają:
Jak się okazuje, magnokraft nie jest jedynie
wynalazkiem osiągniętym tylko na Ziemi. Faktycznie bowiem wehikuły
magnokrafto-podobne już od dawna latają ponad ziemią. Ludzie znają
i opisują je pod nazwą UFO. Aby uświadomić sobie jak podobny
jest wygląd, a więc także i działanie, wehikułów UFO i magnokraftów,
proponuję rzucić okiem na następujące dwie ilustracje. Górna z nich
prezentuje fotografie najmniejszego UFO typu K3. Z kolei dolna prezentuje
rysunek magnokraftu pokazany z tego samego kąta jak owo UFO. Oto one:
Rys. #9ab (P1 z [1/5]):
Porównanie kształtów dyskoidalnych UFO typu K3
z dyskoidalnymi magnokraftami pierwszej generacji typu K3. Aby ułatwić
owo porównanie, magnokraft pokazany poprzednio na "Rys. #2" jest tutaj
pochylony aby uzyskać w przybliżeniu takie samo zorientowanie jakie ma
ów wehikuł UFO. (Kliknij na dany rysunek aby oglądnąć go w powiększeniu.)
Rys. #9a (lewy):
Wehikuł typu K3 popularnie znany pod nazwą UFO.
Rys. #9b (prawy):
Wygląd najmniejszego magnokraftu typu K3 zilustrowanego w
tej samej pozycji co UFO z "Rys. 4a".
Warto odnotować, że powyższe ilustracje są też
dyskutowane na "Fot. #11ab" oraz "Fot. #12" z
totaliztycznej strony internetowej
tapanui_pl.htm
gdzie czytelnik może poznać dalsze szczegóły
na temat obu wehikułów zilustrowanych tutaj.
Istnieje formalny dowód naukowy, stwierdzający
że "UFO istnieją i są one już urzeczywistnionymi
magnokraftami":
Ów formalny dowód naukowy został opublikowany
m.in. w podrozdziale P2 z tomu 14 mojej najnowszej
monografii [1/5]
(a także w rozdziale O z monografii [1/3], rozdziale
J z monografii [1e], oraz w kilku innych moich
monografiach). Skrócone wersja tego samego dowodu
jest także zaprezentowana na totaliztycznej stronie o nazwie
ufo_proof_pl.htm.
Dowód ten ujawnia dlaczego UFO i magnokrafty muszą posiadać identyczne
systemy napędowe, kształt, możliwosci oraz cechy. Ponadto dostarcza on nam
potężnego narzędzia dla zrozumienia cech i działania UFO. Jest tak ponieważ
wszystko co wiemy na temat magnokraftu możemy obecnie odnosić także do UFO.
To właśnie z uwagi na ową znajmość magnokraftu, np. szczegóły
eksplozji UFO koło Tapanui
mogły zostać zbadane i zidentyfikowane aż tak dokładnie.
Także z powodu istnienia owego dowodu, w 2003 roku
magnokraft został głosowany przez uczestników internetowej
listy dyskusyjnej jako wyjaśnienie dla technicznych aspektów
UFO - po szczegóły patrz uchwała dyskutowana w
punkcie #J2 strony o nazwie
explain_pl.htm.
oraz w punkcie #D2 strony o nazwie
timevehicle_pl.htm.
Powyższy formalny dowód został osiągnięty
z użyciem szczególnie niezawodnej metodologii
naukowej nazywanej "motoda porównywania
atrybutów". Metoda ta jest opisana dokładniej
w podrozdziale P1 w/w
monografii [1/5].
W późniejszym czasie posłużyła ona również do
opracowania po raz pierwszy w świecie przez
autora tej strony aż całego szeregu formalnych
dowodów naukowych, jakich pełny wykaz
przytoczony został w punkcie #G3 strony
god_proof_pl.htm.
Wszystkie owe dowody razem wzięte starają się
naprawić ignorancję i nieudolność dzisiejszej
ludzkiej oficjalnej nauki.
Dowodzeniowa metoda "porównywania atrybutów"
polega na teoretycznym wydedukowaniu 12 klas
atrybutów jakie wynikają z zasady działania
magnokraftu i stąd jakie muszą charakteryzować
każdy magnokraft, oraz na następnym potwierdzeniu
na istniejącym materiale dowodowym, że wszystkie
te atrybuty są wykazywane także i przez UFO.
Rodzaje klas atrybutów użytych w powyższym
dowodzie obejmują takie cechy jak: dyskoidalny
kształt geometryczny, zdolność do formowania
sprzęgnięć magnetycznych, użyty napęd magnetyczny,
indukowanie doskonale identyfikowalnych zjawisk
elektromagnetycznych, oraz wiele więcej.
Ponieważ nikt nie zdołał obalić owego dowodu
formalnego na istnienie UFO, pozostaje on w
mocy przez cały czas. Powienien więc zakończyć
poprzedni okres sprzeczania się czy UFO istnieją
czy też nie istnieją oraz czym właściwie one są.
Obecnie powinniśmy
zapoczątkować okres kiedy dokładnie badali będziemy owe wehikuły oraz
ich załogi. Wszakże takie badania techniki UFO jest w stanie przyspieszyć
na Ziemi zbudowanie urządzeń jakie UFOnauci już używają, jednak jakie
ciągle pozostają nieznane na naszej planecie. Przykłady takich urządzeń
obejmują: pędniki magnetyczne, urządzenia łączności telepatycznej,
wehikuły czasu, pozyskiwacze energii moralnej, oraz wiele więcej -
po szczegóły patrz podrozdział D10 w monografii [8] ładowalnej z
niniejszej strony internetowej. Z kolei badania szatańskich załóg
wehikułów UFO jest w stanie przyspieszyć nasze zrozumienie dla powodów
dla których UFOnauci eksploatują ludzi, a także powodów dla jakich
UFOnauci od czasu do czasu celowo eksplodują swoje wehikuły na Ziemi.
To z kolei może pozwolić ludzkości na szybsze uwolnienie się z pazurów
owych kosmicznych pasożytów.
Jak się okazuje, komory oscylacyjne
wynalezione aby napędzać nasz ziemski magnokraft, faktycznie już
od dawna używane są przez UFO. Istnieją nawet fotografie owych
urządzeń wykonane kiedy ich działanie było wyraźnie widoczne
w UFO. Oto dwie fotografie kwadratowych wylotów z sześciennych
komór oscylacyjnych zamontowanych w korpusach UFO. Zdjęcia te
opublikowane są na rysunku S5 z rozdziału S monografii [1/5]
i [1/4]. Warto odnotować, że ponieważ prawe z tych zdjęć było
wykonane podczas nocy, czarny kwadrat w centrum owego wylotu
zlewa się z czarnym tłem nocnego nieba. Poniżej owych dwóch
fotografii komór z UFO, przewidywany wygląd wylotów z komór
oscylacyjnych magnokraftu został także zilustrowany.
Rys. #10abcd (S5ab i F6 w [1/5]):
Dwie fotografie które uchwyciły wygląd wylotów z
komór oscylacyjnych UFO pierwszej generacji.
Aby lepiej zilustrować co każda z tych fotografii
pokazuje, w niższym rzędzie pokazane zostały
komory oscylacyjne magnokraftów pierwszej
generacji pracujące w tych samych trybach
działania co komory UFO ujęte na górnych fotografiach.
Oprócz udowodnienia że te konfiguracje komór oscylacyjnych
już obecnie wykorzystywane są w pędnikach UFO, zdjęcia te
dokumentują także formowanie soczewki magnetycznej przez
pole magnetyczne tych wehikułów. Obie te fotografie zostały
wykonane w okolicznościach wyjaśnionych na rysunku G32 z
[1/5], kiedy to fotografujący był w stanie jedynie zaobserwować
kapsułę dwukomorową z pędnika głównego statku, podczas
gdy pozostała część powłoki wehikułu pozostawała dla niego
niewidzialna z powodu działania tzw. "soczewki magnetycznej".
Warto podkreślić że na obu tych fotografiach grubości przestrzeni
zawartej pomiędzy komorą zewnętrzną i komorą wewnętrzną
spełniają równanie: ao=ai(sqrt(3)).
Rys. #10a (Góra - lewa):
Dzienna fotografia wylotu z głównej komory oscylacyjnej
wehikułu UFO pierwszej generacji, jaka działała w
trybie dominacji strumienia (i komory) wewnętrznej.
Faktycznie jest to jedno z najlepszych kolorowych
fotografii kapsuły dwukomorowej UFO działającej
w trybie "dominacji strumienia wewnętrznego"
utrwalonej w świetle dziennym. Zostało ono wykonane
przez nauczyciela na Hawajach i opublikowane w
książce [3S1.3] "Into the Unknown", Reader's Digest,
Sydney, Australia, 1982, ISBN 0 909486 92 1, strona
315. Na wyższej jakości odbitkach tego zdjęcia stożek
pola magnetycznego pod komorą wewnętrzną jest
dobrze widoczny. Stożek ten przesłania zarysy dwóch
tylnych krawędzi kapsuły. Pole przechwycone w strumień
krążący działa jak "czarna dziura" opisywana w podręcznikach
optyki, wytwarzając widoczną na zdjęciu czarną przestrzeń.
Z uwagi na działanie tzw. "soczewki magnetycznej"
(opisanej w punkcie #21 strony internetowej o
magnokraftach),
oprócz kapsuły dwukomorowej z pędnika głównego,
cała reszta UFO pozostaje niewidoczna.
Rys. #10b (Góra - prawy):
Nocna fotografia głónej komory oscylacyjnej z UFO
jaka działała w trybie dominacji strumienia zewnętrznego.
Jest to najlepsza znana mi nocna fotografia kapsuły
dwukomorowej UFO pracującej w trybie "dominacji
strumienia zewnętrznego". Została ona wykonana
przez dziennikarza ponad Clovis, New Mexico, dnia
23 stycznia 1976 roku patrz książka [5S1.1] Joshua
Strickland, "There are aliens on earth! Encounters",
Grosset & Dunlop, New York, 1979, ISBN 0 448 15078 6,
strona 49. Na fotografii tej strumień wynikowy jest
odprowadzany do otoczenia przez komorę zewnętrzną.
Strumień ten jonizuje powietrze, stąd na fotografii jest
on widoczny jako wycinek świetlistego rombu. Komora
wewnętrzna produkuje strumień krążący jaki pojawia
się w formie czarnego kwadratu zlewającego się z
czarnym otoczeniem.
Rys. #10cd (Dół lewy i prawy):
Rysunki wyglądu wylotów z komór oscylacyjnych
używanych przez magnokrafty pierwszej generacji.
Komory te działają w tych samych trybach pracy
jak komory UFO pokazane na górnych zdjęciach.
Zilustrowano tu różnice w wyglądzie zewnętrznym sześciennych
kapsuł dwukomorowych pierwszej generacji działających w dwóch
przeciwnych trybach pracy, tj.: (c) dominacji strumienia WEWNĘTRZNEGO,
oraz (d) dominacji strumienia ZEWNĘTRZNEGO. Ponieważ
potężne pulsujące pole magnetyczne panujące w takich kapsułach
jest przeźroczyste tylko jeśli patrzeć na nie wzdłuż jego linii sił,
zakrzywione linie sił strumienia krążącego "C" muszą być
nieprzeźroczyste dla postronnego obserwatora, i stąd będą
one widoczne jako obszary czerni albo "czarne dziury"
(porównaj w monografii [1/5] opis z podrozdziałów
G10.3 i G10.4 z rysunkiem F5).
Proszę odnotować że powyższe ilustracje są też
dyskutowane na "Rys. #13abcd" z totaliztycznej
strony internetowej
tapanui_pl.htm
gdzie czytelnik może poznać dalsze szczegóły
na temat wyglądu komór oscylacyjnych zilustrowanych
tutaj.
#E4.
Z uwagi na ilość energii magnetycznej którą wehikuły UFO akumulują na swoich pokładach, UFO są faktycznie latającymi bombami:
Jedynie fakt że wehikuły UFO używają
komór oscylacyjnych
do celów napędowych, w połączeniu z
faktem że komory oscylacyjne mogą
zakumulować w sobie ogromne ilości
energii magnetycznej, wprowadza określone
niebezpieczeństwo dla naszej cywilizacji.
Mianowicie, każdy wehikuł UFO w rzeczywistości
jest również potężną latającą bombą,
która odczekuje na okazję aby eksplodować.
W podrozdziale G5.5 monografii [1/5]
wyliczona została ilość energii magnetycznej
zgromadzonej w najmniejszym wehikule UFO
typu K3. Jak się okazuje, jedynie aby móc
wzlecieć z powierzchni Ziemi, taki najmniejszy
wehikuł UFO musi zakumulować w swoich
komorach oscylacyjnych magnetyczny
odpowiednik 1 megatony TNT. Jednak
owa 1 tona TNT nie pozwala mu jeszcze
na przyspieszanie ani na loty w próżni
kosmicznej. W rzeczywistości więc takie
najmniejsze UFO może zawierać nawet
1000 razy więcej energii magnetycznej,
w sumie rónoważnej odpowiednikowi
około 1000 megaton TNT. To praktycznie
oznacza, że jeśli zaistnieje jakiś wypadek
z takim wehikułem UFO, w wyniku którego
jego komory oscylacyjne zostaną przypadkowo
uszkodzone, wówczas musimy się spodziewać
katastroficznej eksplozji o wielkości co najmniej
1 megatony TNT. Praktycznie to wskazuje,
że jeśli faktycznie miała miejsce katastrofa
UFO w 1947 roku w Roswell, USA, jak
amerykańscy UFOlodzy to twierdzą, wówczas
niemal cała Ameryka zostałaby zmieciona
z powierzchni Ziemi. Nie pozostałby więc
żaden amerykański UFOlog aby rozgłaszać
zaistnienie takiego wypadku z UFO.
Nieco więcej informacji na temat użycia wehikułów
UFO jako latających bomb zaprezentowane
zostało w punkcie #B1 strony internetowej
military_magnocraft_pl.htm.
Skoro wehikuły UFO są latającymi bombami
całymi zapełnionymi energią magnetyczną i
jedynie odczekującymi na okazję aby eksplodować,
powinniśmy się spodziewać że zaistniały już
jakieś eksplozje UFO na Ziemi. Jak też się
okazuje, TAK. Faktycznie to było już wiele
eksplozji UFO na Ziemi. Na temat kilku z nich
napisałem swoją monografię
[5/4] -
której egzemplarz może być załadowany
gratisowo m.in. z niniejszej strony internetowej.
Na temat jednej z owych eksplozji UFO
przygotowałem również odrębną stronę
internetową o fizycznej nazwie
tapanui_pl.htm.
Strona ta prezentuje materiał dowodowy oraz
opisuje następstwa dla eksplozji UFO koło
małego miasteczka nowozelandzkiego
o nazwie Tapanui. Ta eksplozja
UFO koło Tapanui okazała się wysoce
tragiczna dla ludzkości. Jak ujawniły to
badania, eksplozja ta prawdopodobnie
unicestwiła sporą proporcję populacji
ludzkości z tamtych czasów. Praktycznie
zniszczyła ona również kwitnącą wówczas
ludzką cywilizację starożytności, przekształciła
piekno i dobrobyt starożytnych imperiów
w ciemnotę, choroby, oraz śmierć okresu
średniowiecza ludzkiej historii. Ze specyficznych
zmian na naszej planecie które owa eksplozja
UFO koło Tapanui spowodowała i które mogą
być odnotowane przez każdego, najważniejsze
obejmują: przemieszczenie biegunów Ziemi o
około 7 stopni, zamrożenie poprzednio zielonej
Grenlandii razem z kolonią Wikingów jaka tam
istniała, stopienie mostu lodowego przez Cieśninę
Beringa - który to most przed 1178 rokiem pozwalał
Eskimosom na łatwe przemieszczanie się pomiędzy
Syberią i Alską, zalanie wodą prowincji Schlezwig-Holstain
w Niemczech, zniszczenie starożytnego miasta Salamis,
pochylenie słynnej wieży z Pisa we Włoszedch, oraz wiele
więcej - po dalsze szczegóły patrz strona
tapanui.htm.
Najbardziej ostatnia podziemna eksplozja wehikułu
UFO miała miejsce w dniu 26 grudnia 2004 roku.
Nastąpiłą ona w pobliżu indonezyjskiej wyspy
Sumatra z Oceanu Indyjskiego. Spowodowała
ona najpotężniejsze tsunami z najnowszych czasów.
Wielu ludzi uważa ją za naturalną katastrofę.
Jednak analiiza jej atrybutów, zaprezentowana
na odrębnej stronie internetowej o nazwie
"day26_pl.htm",
dowodzi że miała ona technologiczne pochodzenie
z eksplozji wehikułu UFO.
#E6.
Jeśli UFO to magnokrafty, dlaczego UFOnauci nie obdarują nas swoją techniką:
Okazuje się że UFOnauci to nasi zajadli wrogowie.
Eksploatują oni nas od tysiącleci, od tysiącleci
też ciągną najróżniejsze korzyści z ucisku naszej planety. Jednak
w chwili kiedy my sami osiągniemy ich poziom technologii, UFOnauci
utracą wszsytkie owe dotychczasowe korzyści. Dlatego nie tylko że
nie pozwalają nam otrzymać ich techniki, ale wręcz ukrywają przed
nami praktycznie wszystko na swój temat, włączając w to gorzki fakt ich
nieustannej chociaż skrytej przez ludźmi eksploatacji Ziemi. Ponadto,
jak czynią to wszyscy opresorzy, UFOnauci wstrzymują jak tylko mogą
nasz rozwój techniczny, np. poprzez mordowanie naszych najlepszych
umysłów, oraz poprzez okresowe eksplodowanie swoich wehikułów na Ziemi
tak aby cofnąć nas z powrotem w rozwoju. Dlatego praktycznie my zmuszeni
będziemy pobić kiedyś UFOnautów militarnie, aby uwolnić naszą
cywilizację od ich skrytej okupacji. Jednak aby rozpocząć walkę
z UFOnautami, najpierw musimy zbudować nasz magnokraft. Tylko wówczas
bowiem nasz poziom techniczny przybliży się do ichniego, tak że
zaczniemy mieć faktyczną szansę na wygranie walki o wyzwolenie naszej
planety. Jeśli wierzymy starym przepowiedniom, np. tym jakie zawarte
są w Biblii, właśnie nadchodzi czas na Ziemię, kiedy zaczniemy odnosić
pierwsze sukcesy w naszej obronie przed UFOnautami. Dopiero jednak
kiedy całkowicie usuniemy owych niewidzialnych zaborców z naszej
planety, nadejdzie owe obiecane nam 1000 lat zamożności i szczęścia
dla ludzkości. Po więcej szczegółów patrz strony internetowe
evil_pl.htm,
changelings_pl.htm, oraz
ufo_pl.htm.
Część #F:
Następne generacje wehikułów latających z napędem magnetycznym które będą nawet jeszcze bardziej zaawansowane niż magnokraft pierwszej generacji opisany poprzednio:
#F1.
Trzy generacje
magnokraftów
jakie będą zbudowane na Ziemi zgodnie ze wskazaniami Prawa Cykliczności:
Zapowiadane przez "Prawo Cykliczności"
dwa najwyżej rozwinięte statki zbudowane
już po magnokrafcie pierwszej generacji,
stanowić będą jedynie bardziej zaawansowane
wersje magnokraftu opisanego w rozdziale
G z tomu 3 monografii [1/5], zaś skrótowo
przypomniane na niniejszej stronie w punkcie
#C1. Tyle tylko, że zgodnie z tymże Prawem
Cykliczności ich pędniki zdolne będą do
wytwarzania owych dwóch dodatkowych
zjawisk, tj. technicznie indukowanej
telekinezy, oraz
zmian w naturalnym upływie czasu.
Z tego powodu statki te nazwane zostały
magnokraftami drugiej i trzeciej generacji.
Razem więc z magnokraftem pierwszej
generacji opisanym już w punkcie #C1,
nasza cywilizacja zbuduje aż trzy generacje
tego statku, w każdej następnej z nich
wykorzystując coraz bardziej kompleksowe
właściwości pól magnetycznych. Skrotowo
podumujmy ich cechy.
#F1.1.
Magnokraft
pierwszej generacji o napędzie działającym na zasadzie magnetycznego odpychania i przyciągania:
Magnokraft pierwszej generacji jest tym który
już został opisany w punkcie #C1 tej strony,
a także w podrozdziale C1 z tomu 2
monografii [1/5].
Spośród wszystkich tych trzech zaawansowanych
wehikułów najpierw na naszej planecie zbudowany
zostanie ów "magnokraft pierwszej generacji",
zwany tu także "dyskoidalnym magnokraftem",
lub po prostu "magnokraftem". Dla celów
napędowych wykorzystywane będą w nim
jedynie odpychające i przyciągające oddziaływania
pól magnetycznych. Oddziaływania te stanowią
więc odpowiednik mechanicznych oddziaływań
siłowych wykorzystywanych w kole samochodowym,
czy wyporu gazu wykorzystywanego przy działaniu
balonów.
Opisując magnokraft pierwszej generacji
z pomocą terminologii technicznej z podrozdziału
#B3 monografii [1/5], statek ten może pracować
w tylko jednej konwencji lotu, tj. w (1) "konwencji
magnetycznej".
#F1.2.
Magnokraft
drugiej generacji o napędzie działającym na zasadzie
telekinezy:
Magnokraft drugiej generacji (tj. wehikuł telekinetyczny)
opisany jest w podrozdziale LC2 z tomu 10
monografii [1/5].
Ów magnokraft drugiej generacji, zwany tu
także wehikułem telekinetycznym, zbudowany
zostanie w jakiś czas po opracowaniu magnokraftu
pierwszej generacji (tj. wehikułu magnetycznego).
Magnokraft drugiej generacji nie jest omawiany
na tej stronie. Jednak jego prezentacji poświęcona
została większość rozdziału LC z monografii [1/5].
Z kolei przykłady jego użycia omówione są
w rozdziale T tamtej monografii [1/5].
Wykorzystywał on będzie dodatkowo w swych
lotach magnetyczny odpowiednik inercji, czyli
zjawisko zwane telekinezą jakie manifestuje się
w sposób podobny jak to czyniłaby odwrotność
tarcia. Ponieważ Koncept Dipolarnej Grawitacji
stwierdza, że na takiej magnetycznej inercji
oparty jest tzw. "Efekt Telekinetyczny",
stąd magnokraft drugiej generacji będzie latał
wykorzystując dokładnie tą samą zasadę jaka
powoduje ruchy telekinetyczne. W ten sposób
działanie tego statku upodobni się do innych
znanych napędów, których zasada oparta
została na wykorzystaniu zjawiska inercji, np.
poduszkowca czy śmigła lotniczego.
Opisując magnokrafty drugiej generacji z
pomocą terminologii technicznej z podrozdziału
#B3 monografii [1/5], magnokrafty te mogą
pracować aż w dwóch różnych konwencjach
lotu, tj. w (1) "konwencji magnetycznej" i w (2)
"konwencji telekinetycznej".
W (1) "konwencji magnetycznej" ich pędniki
wytwarzają jedynie zjawiska magnetycznego
przyciągania i odpychania, stąd w sensie
zasady działania użytej do swoich lotów
stają się one identyczne do magnokraftów
pierwszej generacji opisanych w rozdziale
G monografii [1/5]. Również wszelkie
wywoływane wówczas przez nie zjawiska
będą identyczne do zjawisk wywoływanych
przez magnokrafty pierwszej generacji.
Natomiast w (2) "konwencji telekinetycznej"
ich pędniki wytwarzają dodatkowo zjawisko
technicznej telekinezy, stąd latają one
wówczas w rezultacie zadziałania efektu
telekinetycznego. Po włączeniu tej zasady
lotu wehikuły i ich załogi przechodzą w
szczególny stan który przez
Koncept Dipolarnej Grawitacji
jest nazywany "stanem migotania telekinetycznego".
W stanie tym poddane mu obiekty materialne
bardzo szybko przełączają się (migoczą)
pomiędzy dwoma formami istnienia, tj.
formą materialną i formą wzoru energetycznego
(co wyjaśniono dokładniej w podrozdziale
LC3 z tomu 10 monografii [1/5]). Właśnie owo migotanie
telekinetyczne pozwala im czynić się zupełnie
niewidzialnymi dla naszego wzroku i kamer,
a także przenikać przez obiekty stałe tak
jakby obiekty te wykonane były z łatwo
penetrowalnego płynu a nie ze sztywnej
materii.
Magnokrafty trzeciej generacji (tj. wehikuły czasu)
opisane zostały w rozdziale M z tomu 11
monografii [1/5].
Zgodnie z Prawem Cykliczności, magnokrafty
trzeciej generacji, zwane tu także wehikułami
czasu, zostaną zbudowane na Ziemi na samym
końcu cyklu rozwojowego magnokraftów. Te
najbardziej zaawansowane ze wszystkich
magnokraftów także nie są tu omawiane.
Jednak ich prezentacji poświęcony jest cały
oddzielny rozdział M z tomu 11 monografii [1/5]
oraz aż kilka totaliztycznych stron internetowych.
Z kolei przykłady jego użycia omówione są w
rozdziale T monografii [1/5]. Magnokrafty trzeciej
generacji wykorzystywały będą aż trzy właściwości
pól magnetycznych, tj. siły wzajemnych odziaływań,
inercję, oraz energię wewnętrzną. Ponieważ
opanowanie energii wewnętrznej pól magnetycznych
pozwoli im na manipulowanie czasem, magnokrafty
trzeciej generacji będą posiadały możliwości
podróżowania przez czas.
Opisując magnokrafty trzeciej generacji z
pomocą terminologii technicznej z podrozdziału
#B3 monografii [1/5], magnokrafty te mogą
pracować w aż trzech różnych konwencjach
lotu, tj. w (1) "konwencji magnetycznej" i (2)
w "konwencji telekinetycznej", a także dodatkowo
w tzw. (3) "konwencji wehikułów czasu".
Czyli niezależnie od swej zdolności do latania w
(1) "konwencji magnetycznej" lub (2) "konwencji
telekinetycznej", są one w stanie latać także
i w (3) "konwencji czasu". W (3) "konwencji
czasu" ich pędniki wytwarzać będą
zjawiska zmiany w szybkości upływu czasu
lub zjawiska przerzucania kogoś do innego
punktu czasowego. Przykładowo będą one
mogły cofać czas, przestawiać go do wybranego
punktu w przyszłości lub przeszłości, spowalniać
lub przyspieszać jego upływ, itp. Wehikuły czasu
wytwarzały więc będą cały szereg unikalnych
zjawisk czasowych, jakich najważniejsze cechy
omówione są w podrozdziale M5 monografii [1/5].
Na podobnie wysoko zaawansowanych zjawiskach
magnetycznych, jak te wykorzystywane przez magnokrafty
drugiej i trzeciej generacji, oparte będzie także działanie
różnorodnych innych urządzeń technicznych
budowanych w zbliżonych co te statki czasach.
Urządzenia te czyniły będą praktyczny użytek
z takich nieznanych dotychczas naszej nauce
zjawisk jak techniczna telekineza, fale telepatyczne,
czy zmiany w szybkości i kierunku upływu czasu.
Rozdziały K i LA monografii [1/5] prezentują także
kilka najważniejszych z owych wysoko
zaawansowanych urządzeń, włączając
w to siłownie telekinetyczne i ogniwa telekinetyczne.
Dokładniejsze omówienie działania i możliwości
wehikułów czasu zawarte jest na totaliztycznych
stronach o nazwach
immortality_pl.htm i
timevehicle_pl.htm.
#F1.4.
Identyfikowanie generacji obserwowanego
magnokraftu
(lub
UFO)
po jego wyglądzie lub po jego zasadzie działania:
W tym miejscu jeszcze raz z naciskiem powinno
zostać podkreślone, że dla niezorientowanej
osoby wygląd zewnętrzny magnokraftów drugiej
i trzeciej generacji będzie niemal identyczny do
wyglądu magnokraftów pierwszej generacji -
czyli taki jak to zilustrowano na rysunkach
"Rys. #2" i "Rys. #3".
Będą one bowiem posiadały dokładnie takie
same kształty, wymiary, oraz zbudowane zostaną
z materiałów o podobnej charakterystyce wizualnej.
Na czas lotu będą też formowały te same rodzaje
połączeń, jak to pokazano na rysunku G6 z [1/5].
Wzajemne podobieństwo tych statków dodatkowo
zostanie jeszcze wzmocnione faktem iż magnokrafty
drugiej i trzeciej generacji mogą również latać
w konwencji magnetycznej, indukując podczas
takich lotów wszystkie zjawiska wywoływane przez
magnokrafty pierwszej generacji. Istniejące różnice
pomiędzy tymi wehikułami ujawnią się dopiero
gdy włączą one swoje bardziej zaawansowane
konwencje lotu, indukując przy tym zjawiska
charakterystyczne dla owych konwencji.
Zrozumienie tych zjawisk wymaga znajomości
teorii których opis właśnie nastąpi.
Rys. #11abc (LC1 w [1/5]):
Identyfikowanie generacji obserwowanego magnokraftu
czteropędnikowego (lub czteropędnikowego wehikułu
UFO) po wyglądzie całego statku lub po kształcie (a
stąd i generacji) jego pędników. (Kliknij na dany rysunek
aby oglądnąć go w powiększeniu.)
Ilustracja ta zorientowana jest pod kątem odróżniania
od siebie wehikułów pierwszej, drugiej i trzeciej generacji.
Wehikuł czteropędnikowy najczęściej przyjmie kształt
prostopadłościanu regularnego, na wierzchołku którego
nałożony został dach w formie piramidki. Mogą jednak
być też budowane wehikuły o kształcie innym niż kostki,
przykładowo wyglądające jak prostokątna chatka.
Wzajemny stosunek poszczególnych wymiarów, np.
wysokości całego statku do wysokości jego piramidkowego
dachu, tak jak to ukazano na rysunku "Rys. #7", wyznaczał
będzie typ danego wehikułu (w tym przypadku T3).
Rozstaw osi magnetycznych czterech pędników
zamontowanych w środku czterech naroży tego
statku musi być identyczny do rozstawu odpowiadających
im pędników bocznych w dyskoidalnym magnokrafcie
odpowiadającego typu (w tym przypadku typu K3).
Pokazane zostały:
Rys. #11a (lewy):
#1. Wehikuł czteropędnikowy pierwszej generacji (patrz też "Rys. #7").
Jego pędniki przyjmują wygląd wydłużonej w pionie
beczki lub amfory, u której stosunek wysokości "h"
do szerokości "g" wynosi h/g=4/3 - patrz rysunki D1
i F9 w monografii [1/5]. Ponadto jest to jedyny wehikuł
czteropędnikowy który posiada prostokątne jakby drzwi
w podłodze.
Rys. #11b (środkowy):
#2. Wehikuł czteropędnikowy drugiej generacji.
Daje się on stosunkowo łatwo odróżnić od podobnych
wehikułów innych generacji po "dyniowatym" kształcie
jego czterech pędników. U wehikułów drugiej generacji
pędniki te przyjmują bardzo charakterystyczny kształt
spłaszczonej w pionie kuli (albo "dyni") o wzajemnym
stosunku wysokości "h" do szerokości "g" wynoszącym
h/g=2/3 (patrz podrozdział F7.2.2 w [1/5], oraz ilustracja
z części 2s rysunku F11 w [1/5]). Kształt ten wynika z
warunków konstrukcyjnych obowiązujących dla konfiguracji
krzyżowych złożonych z ośmiobocznych komór oscylacyjnych
drugiej generacji i opisanych w podrozdziale F7.2.2 z [1/5].
Na dodatek do różnicy w ogólnym wyglądzie pędników,
wehikuł drugiej generacji będzie też się różnił od wehikułu
pierwszej generacji tym, że jego korpus będzie absolutnie
gładki i jednorodny, tj. nie będzie posiadał żadnych
odnotowywalnych wnęk czy framug. Nie będzie więc
miał ani otworu drzwiowego pokazanego w części (1)
i na rysunku "Rys. #7", ani klapy podłogowej pokazanej
powyżej w części (1), oraz na rysunku Q1 z [1/5].
Wchodzenie załogi, pasażerów i gości do wnętrza
wehikułu drugiej generacji odbywało się bowiem
będzie w sposób telekinetyczny poprzez materiał
jego ścian i podłogi. Nie będą więc potrzebne żadne
drzwi, klapy, framugi, czy wnęki na jego ściankach
czy korpusie.
Rys. #11c (prawy):
#3. Wehikuł czteropędnikowy trzeciej generacji, zwany także
"czteropędnikowym wehikułem czasu". Również nie
posiada on już drzwi i klapy. Jego pędniki przyjmują
rzucający się w oczy kształt jakby pionowego cylindra
z wianuszkiem 16 otworów na obrzeżu, czy jakby
"okrągłej wyrzutni pocisków rakietowych" - patrz też
rysunki M2 i F11(3s) z monografii [1/5].
Część #G:
Podsumowanie, oraz informacje końcowe tej strony:
#G1.
Podsumowanie tej strony:
Nasza cywilizacja rozwija się nieustannie.
Owym jej nieustannym rozwojem objęte
są także urządzenia napędowe które ludzkość
używa. Niniejsza strona internetowa opisuje
najważniejsze z takich nowych urządzeń
napędowych, które już wkrótce powinny
pojawić się na naszej planecie.
#G2.
Warto też poczytać o urządzeniach darmowej energii:
Skory czytelnik najwyraźniej jest zainteresowany
w nowych rozwiązaniach technicznych, powinien
więc rzucić też okiem na strony internetowe które
opisują budowę i działanie urządzeń do generowania tzw.
darmowej energi.
Najbardziej obecujące z owych urządzeń darmowej
energii nazywane jest
ogniwem telekinetycznym.
Ogniwa takie mogą też być używane do zaopatrywania
w energię wehikułów kosmicznych opisywanych na
tej stronie.
#G3.
Jak dzięki stronie
"skorowidz.htm"
daje się znaleźć totaliztyczne
opisy interesujących nas tematów:
Cały szereg tematów równie interesujących
jak te z niniejszej strony, też omówionych
zostało pod kątem unikalnym dla filozofii
totalizmu. Wszystkie owe pokrewne tematy
można odnaleźć i wywoływać za pośrednictwem
skorowidza
specjalnie przygotowanego aby ułatwiać ich
odnajdowanie. Nazwa "skorowidz" oznacza
wykaz, zwykle podawany na końcu książek,
który pozwala na szybkie odnalezienie interesującego
nas opisu czy tematu. Moje strony internetowe
też mają taki właśnie "skorowidz" - tyle że
dodatkowo zaopatrzony w zielone
linki
które po kliknięciu na nie myszą natychmiast
otwierają stronę z tematem jaki kogoś interesuje.
Skorowidz ten znajduje się na stronie o nazwie
skorowidz.htm.
Można go też wywołać z "organizującej" części
"Menu 1" każdej totaliztycznej strony. Radzę
aby do niego zaglądnąć i zacząć z niego
systematycznie korzystać - wszakże przybliża
on setki totaliztycznych tematów które mogą
zainteresować każdego.
Aktualne adresy emailowe autora tej strony, tj. oficjalnie
dra inż. Jana Pająk,
zaś kurtuazyjnie Prof. dra inż. Jana Pająk,
pod jakie można wysyłać ewentualne uwagi, własne
opinie, lub informacje jakie zdaniem czytelnika
autor tej strony powinien poznać, podane są na
autobiograficznej stronie internetowej o nazwie
pajak_jan.htm
(dla jej wersji w języku HTML), lub o nazwie
pajak_jan.pdf
(dla wersji strony "pajak_jan.pdf" w bezpiecznym
formacie PDF - które to bezpieczne wersje PDF
dalszych stron autora mogą też być ładowane
z pomocą linków z punktu #B1 strony o nazwie
tekst_11.htm).
Prawo autora do używania kurtuazyjnego
tytułu "Profesor" wynika ze zwyczaju iż "z profesorami
jest jak z generałami", znaczy raz
profesor, zawsze już profesor. Z kolei
w swojej karierze naukowej autor tej strony był
profesorem aż na 4-ch odmiennych uniwersytetach,
tj. na 3-ch z nich był tzw. "Associate Professor"
w hierarchii uczelnianej bazowanej na angielskim
systemie uczelnianym (w okresie od 1 września
1992 roku, do 31 października 1998 roku) - który
to Zachodni tytuł stanowi odpowiednik "profesora
nadzwyczajnego" na polskich uczelniach. Z kolei
na jednym uniwersytecie autor był (Full) "Professor"
(od 1 marca 2007 roku do 31 grudnia 2007 roku -
tj. na ostatnim miejscu pracy z naukowej kariery
autora) który to tytuł jest odpowiednikiem pełnego
"profesora zwyczajnego" z polskich uczelni.
Proszę jednak odnotować, że dla całego szeregu
powodów (np. mojego chronicznego deficytu czasu,
prowadzenia badań wyłącznie na zasadzie mojego
prywatnego hobby naukowego, pozostawania
niezatrudnionym i wynikający z tego mój brak
oficjalnego statusu jaki pozwalałby mi zajmować
oficjalne stanowisko w określonych sprawach,
istnienia w Polsce aż całej armii zawodowych
profesorów uczelnianych - których obowiązki
zawodowe obejmują m.in. udzielanie odpowiedzi
na zapytania społeczeństwa, itd., itp.)
począszy od 1 stycznia 2013 roku
ja przyjąłem żelazną
zasadę, że NIE odpowiadam na żadne emaile
wysyłane do mnie przez czytelników moich
stron - o czym niniejszym szczerze
i uczciwie informuję wszystkich zainteresowanych.
Stąd jeśli czytelnik ma sprawę która wymaga
odpowiedzi, wówczas NIE powinien do mnie
pisać, bowiem w takiej sytuacji wysłanie mi
emaila domagającego się odpowiedzi w świetle ustaleń
filozofii totalizmu
byłoby działaniem
niemoralnym. Wszakże spowodowałoby,
że czytelnik doznałby zawodu ponieważ z całą
pewnością NIE otrzymałby odpowiedzi. Ponadto
taki email odbierałby i mi sporo "energii moralnej"
ponieważ z jego powodu i ja czułbym się winnym,
że NIE znalazłem czasu na napisanie odpowiedzi.
Natomiast w/g totalizmu "moralnym" działanien
w takiej sytuacji byłoby raczej napisanie do któregoś
z zawodowych profesorów polskich uczelni - wszakże
oni są opłacani z podatków obywateli między innymi
za udzielanie odpowiedzi na zapytania społeczeństwa,
a ponadto wszyscy oni mają sekretarki, tak
że korespondencja NIE zjada im czasu który
powinni przeznaczać na badania.
Niniejsza strona dostępna jest także w formie
broszurki oznaczanej symbolem [11],
którą przygotowałem w "PDF" (od "Portable
Document Format") - obecnie uważanym za
najbezpieczniejszy z wszystkich internetowych
formatów, jako że do niego normalnie wirusy
się NIE doczepiają. Ta klarowna broszurka
jest gotowa zarówno do drukowania, jak i do
wygodnego czytania z ekranu komputera.
Ciągle ma ona też aktywne wszystkie swoje
zielone linki.
Stąd jeśli jest czytana z ekranu komputera
podłączonego do internetu, wówczas po
kliknięciu na owe linki otworzą się linkowane
nimi strony lub ilustracje. Niestety, ponieważ
jej objętość jest około dwukrotnie wyższa niż objętość
strony internetowej jakiej treść ona publikuje,
ograniczenia pamięci na sporej liczbie darmowych
serwerów jakie ja używam, NIE pozwalają aby
ją na nich oferować (jeśli więc NIE załaduje
się ona z niniejszego adresu, ponieważ NIE
jest ona tu dostępna, wówczas należy kliknąć
na któryś odmienny adres z
Menu 3,
poczym sprawdzić czy stamtąd juź się załaduje).
Aby otworzyć ową broszurkę (lub/i załadować
ją do własnego komputera), wystarczy albo
kliknąć na następujący zielony link
albo też z którejś totaliztycznej witryny otworzyć
sobie plik nazywany tak jak w powyższym linku.
Jeśli zaś czytelnik zechce też sprawdzić, czy jakaś
inna totaliztyczna strona właśnie studiowana przez
niego, też jest już dostępna w formie takiej PDF
broszurki, wówczas powinien sprawdzić, czy
wyszczególniona ona została w linkach z "części
#B" strony o nazwie
tekst_11.htm.
Owe linki wskazują bowiem wszystkie totaliztyczne
strony, które już zostały opublikowane jako takie
broszurki z serii [11] w formacie PDF.
Życzę przyjemnego czytania!
If you prefer reading in English -
click on the flag below
(jeśli wolisz czytać w angielskim -
kliknij na flagę poniżej)
Data założenia tej strony internetowej: 28 kwiecień 2002 roku.
Data najnowszego jej aktualizowania: 7 października 2013 roku.
(Sprawdź w adresach z
Menu 4
czy istnieje już nowsza aktualizacja)
